Koro, Nieuw Zeeland, Savusavu en weer Koro
Dit is het vervolg van Fiji, van Beqa naar Savusavu
Grootgrondbezitters
Land wat moeten we nou met land we hebben een boot waar we heel gelukkig op wonen. Maar ja het zet ons wel aan het denken en er komt een tijd dat we niet meer willen zeilen. Willen we dan hier in Fiji wonen? Een eigen stukje grond met een eigen huis op het eiland Koro? Op de boot praten we er veel over, doen urenlang veel denk- en rekenwerk en uiteindelijk hakken we de knoop door. We doen het!!
Maar de volgende knoop ligt al weer op de loer. Welk stukje land willen we hebben en, nog belangrijker, kunnen we betalen? Al gauw worden we gekweld door spierpijn vanwege het vele lopen over stijle heuvels om alle beschikbare percelen te bekijken. We klauteren over rotsen, worstelen ons door struikgewas en bestuderen de lichtinval op verschillende momenten van de dag en uiteindelijk denken we een besluit te kunnen nemen. Hans wil perceel 92 maar Dory gaat voor nummer 249. Het uitzicht over de oceaan van nummer 92 en de ligging aan de doorgaande weg, waarover toch zeker drie auto's per dag rijden, geven uiteindelijk de doorslag. Het is een relatief stijl perceel, ongeveer dertig meter breed en negentig meter lang met in het midden een vlak stuk, geschikt om een huis op te bouwen. Moe maar heel tevreden met het besluit zeilen we in een dagje terug naar Savusavu. Daar wachten we op de oproep van Dietmar en Suzanne om met hun boot te vertrekken naar Nieuw Zeeland.
De tocht naar Nieuw Zeeland
Op maandag 14 november komt het bericht dat Dietmar deze week wil vertrekken. We laten de boot helemaal klaar voor een orkaan achter. Alles wat los kan gaan is naar binnen en zelfs de windgenerator is ontdaan van zijn bladen. Met een rugzak en een tas met daarin een extra tas voor de spullen die we mee terug willen nemen vertrekken we 's avonds met de veerboot van Savusavu naar Suva. We hebben geluk want er is nog één cabine beschikbaar. We slapen praktisch de hele tocht en de volgende ochtend komen we uitgerust in Suva aan. Voordat we met een klein busje verder reizen naar Nadi drinken we natuurlijk eerst nog even onze favoriete mok cappucino bij Gloria Jeans. Rond het middaguur zijn we in Nadi waar we een taxi nemen naar Port Denarau. Daar stappen we aan boord van de catemaran "Carinthia", een vierenveertig voet lange Lagoon. Een prachtige boot, de romp aan bakboord is helemaal van ons, inclusief twee badkamers en twee slaapkamers.
Na de nodige voorbereidingen vertrekken we en we voelen de spanning bij Dietmar en Suzanne. Wij hebben daar deze keer geen last van, we zijn tenslotte bemanning en hebben niet de verantwoording die de kapitein heeft. Dat maakt veel verschil.
Het is altijd een zware tocht naar Nieuw Zeeland en zodra we de riffen van Fiji achter ons laten hebben we veel tegenwind. Het geluid van de golven die tegen de vloer van de boot tussen de twee rompen slaan is enorm. Het is net alsof er een reus met ons mee zwemt die zo nu en dan een enorme dreun met zijn vuist tegen de onderkant van de boot geeft. Ook de bewegingen zijn vervelend ondanks (of dankzij) het feit dat de boot niet overhelt. Net als altijd zijn we ook deze keer weer zeeziek maar we redden ons goed, eten onze maaltijden en slapen voldoende. Suzanne en Dietmar, anders nooit zeeziek, zijn er beroerder aan toe en ze eten amper wat. Na drie dagen valt de wind weg, net als de zeeziekte. Dietmar start de motor en Suzanne begint te koken, en dat kan ze heel goed. De boot blijft lawaaierig, maar we genieten van de meest fantastische maaltijden op het terras achterop de boot in het midden van de oceaan. Op Thanksgiving krijgen we een echt feestmaal voorgeschoteld. Tijdens het laatste deel van de tocht is er weer meer wind, de motor gaat uit en na zeven dagen bereiken we Opua. Wat een feest om alle bekende gezichten weer te zien.
Opua, Auckland en weer Opua en Auckland
Dietmar wil nog naar Auckland zeilen maar het waait te hard. We blijven daarom twee dagen in Opua voordat we een nachtje doorvaren en in Auckland aankomen. We doen onze laatste nachtwacht en deze keer laten we ze overlappen zodat we samen een film kunnen kijken op zo'n kleine draagbare DVD-speler. Eenmaal in Auckland is het nog een heel gedoe om de hond Vienna naar de quarantaine te krijgen, maar als dat eindelijk is geregeld leggen we de "Carinthia" veilig in een marina en is onze taak met succes volbracht.
We hebben tien dagen Nieuw Zeeland voor de boeg en daarom willen we een goedkoop busje huren waarin we kunnen kamperen dus we nemen de bus naar het vliegveld. Daar zullen we wel iets vinden. Twee lieve meiden van de toeristenservice bellen stad en land af en uiteindelijk vinden we het goedkoopste busje, ons Nederlanders bennen tenslotte zunig. We kopen onze retourtickets voor over twaalf dagen, want dat was goedkoper dan over tien dagen, en eenmaal terug in de stad moeten we nog een kwartier met onze bagage zeulen voordat we eindelijk bij de busjesverhuurder zijn.
In het busje vinden we alles wat we nodig hebben voor de komende tijd. We huren er een tafel, twee stoelen en een koelbox bij en rijden vol goede moed het voor ons bekende Auckland in. We nemen de snelweg naar het zuiden en rijden naar de omgeving van Pukekohe waar we twee jaar geleden een tijd hebben gewoond. Als we aankomen bij Ali en Henrik is er veel commotie omdat Jessica, hun dochter een van de auto's in de berm heeft laten kantelen. Gelukkig is ze er zelf heelhuids uit gekomen en is het alleen de auto die zwaarbeschadigd later op de dag wordt weggesleept.
We treffen het want die avond is de oefenavond van de band en Hans speelt weer mee. Mike en Henrik hebben na het vertrek van Hans twee jaar geleden een nieuwe bassist gevonden maar voor deze gelegenheid speelt hij gitaar. We maken een afspraak om nog een keertje terug te komen voor we vertrekken en ze beloven dan een feestje te organiseren.
We bezoeken ook Karin en Cees en hun twee dochters waar we warm worden onthaald. Als we ook daar beloofd hebben om terug te komen voordat we weer naar Fiji vliegen, vertrekken we naar Whangarei om een reeds bestelde waterpomp voor onze motor op te halen. Daarna rijden we door naar Opua, waar we nog meer oude bekenden bezoeken. Hier kopen we ook alles wat we in Fiji niet kunnen krijgen. Na alle feestelijke dagen van opnieuw aangehaalde vriendschappen stappen we met zwaar beladen tassen, net niet zwaar genoeg om extra te moeten betalen, weer op het vliegtuig. Eenmaal terug in Savusavu treffen we Happy Monster, op een beetje schimmel na, in goede conditie weer aan.
Happy Monster aan de haal
Op ongeveer een uurtje varen afstand is een prachtig plekje om te ankeren en het is al weer enkele weken geleden dat we terug zijn van ons Nieuw Zeeland avontuur dus het is de hoogste tijd om er eens uit te gaan. We laten ons anker op een hellend vlak met prachtig zand vallen en een paar uur later komen Jim en Alice met hun boot "Intension" naast ons liggen. Bijna elke dag spelen we Puerto Rico, we zwemmen en snorkelen en genieten van de mooie omgeving. Het begint wat harder te waaien, voor in de nacht zetten we een ankeralarm aan en alles gaat goed.
Jim en Alice nodigen ons uit om bij hen een hapje te komen eten. We zitten binnen want hun kuip is niet zo groot. Dan wordt er op de romp geklopt. Het is Steve van de boot "Jemellie". Happy Monster drijft twee mijl hier vandaan in de baai!!! Hoe kan dat nou? Een kwartiertje geleden lag Happy nog vrolijk naast ons. Maar inderdaad, we zien ons huisje, alles wat we bezitten, helemaal alleen in de verte wegdrijven. Gelukkig heeft Steve een grote dinghy met snelle buitenboordmotor en binnen tien minuten zijn we bij Happy en klimmen aan boord. Dory start de motor en Hans probeert veertig meter ankerketting met anker met de hand op te hijsen. "Gaat het altijd zo zwaar?", vraagt Steve. Hij beseft niet dat veertig meter ketting met anker hangend recht naar beneden loodzwaar is en hij heeft op zijn boot natuurlijk een elektrische ankerlier. "Laat mij maar even", zegt Steve maar al snel geeft hij de lierhendel terug aan Hans. Uiteindelijk komt alles mooi aan dek en we varen terug naar Savusavu om daar veilig aan een balletje te hangen. We waren toch al van plan om de volgende ochtend terug te varen. En wat hebben we geleerd: als je op een hellend oppervlak je anker laat vallen, breng veel ketting uit, zeker als het wat harder gaat waaien.
Reizende bomen
Het is druk op de pier waar we wachten op de veerpont om naar Koro te varen. Mensen kijken heel vreemd naar ons, alsof we buitenaardse wezens zijn. Al snel begrijpen we dat het om de bomen gaat die we bij ons hebben. Een paar dagen geleden zijn we namelijk naar Jim Valentine geweest. Hij heeft een prachtige botanische tuin, vlakbij Savusavu en daar hebben we vijf jonge fruit- boompjes gekocht om op ons landje op Koro te planten. Maar de mensen hier in Fiji begrijpen daar niets van, waarom zou je geld uitgeven voor bomen, alles groeit en bloeit hier vanzelf. We trekken ons echter nergens wat van aan en reizen met onze cacao, Surinaamse kers, Meyer lemon, mandarijn en zuurzak gewoon naar Koro.
We logeren bij Xavier en Kelly in een groot huis vlakbij ons landje en omdat hier geen winkels zijn hebben we alles wat we eten en gebruiken voor de komende twee weken bij ons.
Ons stukje grond
We laten door een groep jonge mannen ons land schoon maken zodat de grond goed zichtbaar is en we er zonder gekruip en geworstel overheen kunnen lopen. Dit helpt gelukkig ook om het aantal muggen te verminderen want die zijn hier soms in grote getale aanwezig. Daarna werken we elke dag, soms in de stromende regen, om onze jonge nieuwe aanwas omhoog te zeulen en in de grond te krijgen. Wel eens bomen met twintig liter zakken opgepakt en een stijle helling opgesleept? Loodzwaar is het maar het lukt. We zetten er een hek omheen zodat de wilde paarden niet van onze chocolade boom gaan snoepen. Met een dag of tien is alles klaar en de resterende tijd gebruiken we om onze toekomstige buren wat beter te leren kennen. Met een voldaan gevoel gaan we terug naar Savusavu.
Werk aan Happy
We zijn alweer bijna een week terug als Dory natuurlijk weer een todo-lijstje in elkaar heeft geknutseld. De nieuwe stuurautomaat en de in Nieuw Zeeland gekochte onderdelen worden geïnstalleerd en de zeilen worden uit het vooronder gehaald zodat onze Happy weer zeilklaar is. Meestal speelt Hans zo'n twee keer per week wat muziek en als Brian met zijn keyboard en Andy met de saxofoon mee spelen is het feest helemaal compleet. Als de boot helemaal op orde is willen we een paar dagen gaan varen, maar een veneinige ontsteking aan Hans zijn voet houdt ons in Savusavu. Gelukkig krijgen we dat zonder antibiotica onder de knie. Nu zijn we klaar om nieuwe avonturen tegemoet te gaan.