Fiji, van Beqa naar Savusavu

Vaga Bay

Beqa is het eiland van de vuurdansers, voor ons een reden om daar naar toe te gaan. Je spreekt het uit als mbenga.

Malumu Bay aan de noordkant van het eiland is een zeer beschutte ankerplek maar we besluiten om eerst naar Vaga Bay te gaan. Deze baai ligt aan de westkant van het eiland en we kunnen redelijk dicht bij het dorpje ons anker laten vallen. We gaan met de dinghy aan wal en worden verwelkomd door Matthew en zijn familie. Ze nodigen ons uit om morgenavond de terugkeer van hun zoon uit het ziekenhuis te komen vieren.

Als we de volgende dag aan de wal komen zijn de vrouwen druk bezig allerlei groenten en vlees schoon te maken, de mannen maken vuur voor een lovo. De lovo is de traditionele manier om eten te koken in de grond met hete stenen. Tegen de avond worden we uitgenodigd om binnen te komen in het huis van Matthew. Hij blijkt de plaatselijke kava dealer te zijn en terwijl wij samen met enkele andere mannen uit het dorp kava drinken, zijn de vrouwen bezig de laatste hand te leggen aan de bereiding van de maaltijd. Hans wordt heftig aangespoord om een paar liedjes op de gitaar te spelen en al gauw stroomt het huis vol met kinderen en allerlei andere mensen.

Na een paar rondes kava wordt het eten opgediend. Samen met de kinderen en opa en oma krijgen wij een bordje eten, de mannen en vrouwen eten kennelijk op een ander moment. Dat voelt een beetje ongemakkelijk, maar het is hier de gewoonte. Na het eten komen er nog meer rondes met kava en het is duidelijk dat iedereen enorm geniet van het feit dat Hans muziek maakt. Voldaan en verdoofd door de kava peddelen we onder een heldere sterren hemel weer terug naar onze boot.

Omdat we het vuurdansen willen zien gaan we de volgende dag met ons Mini Monster om de hoek naar een prachtig resort om te vragen wanneer ze een vuurdans doen. We hebben geluk, als we twee uur wachten krijgen we geheel gratis een voorstelling, het vuur wordt, ondanks het regenachtige weer, al opgestookt. Als ook een groep toeristen vanuit een ander resort is aangekomen begint de voorstelling met een korte uitleg over het ontstaan van de vuurdanstraditie. Daarna lopen de in rieten kleding gestoken mannen al glimlachend over de hete stenen. Het ziet er nou niet echt indrukwekkend uit en hoe heet de stenen daadwerkelijk zijn zullen we nooit weten maar het is wel grappig om te zien.

Malumu Bay

Het weerbericht geeft aan dat er harde wind komt, ongunstig voor Vaga Bay, waar we nu liggen. Vaak is het weerbericht onbetrouwbaar maar voor het geval dat het dit keer wel klopt hijsen we ons anker en varen naar de noordkant van Beqa Eiland en laten ons anker vallen in Malumu Bay, een prachtige diepe baai waarin het zelfs in een cycloon nog redelijk veilig is. De volgende dag komt er nog een jacht binnen luisterend naar de naam “Yanti Parazzi” met Sam en Chez. Het weerbericht klopt redelijk want dagen lang hebben we forse wind. Samen met Sam en Chez komen we de dagen door met het spelen van “Puerto Rico”, een prachtig bordspel.

Gekweld door de eentonigheid van het wachten op beter weer zonder die harde wind besluiten we de sleur te doorbreken met een etentje in het even verderop gelegen resort. Even bellen en de reservering is gemaakt, over twee dagen worden we verwacht. Als het eenmaal zover is waait het nog flink maar op de heenweg hebben we de wind in de rug. We nemen de handheld GPS mee want in de avond moeten we in het donker terug en er zijn een paar ondiepe plekken waar we met ons Mini Monster niet overheen willen varen. Geholpen door de harde wind varen we ongeveer tien minuten naar het resort en leggen Mini op het strand, goed vastgebonden aan een palmboom. Het restaurant ziet er prachtig uit en we hebben een redelijke maaltijd voor eigenlijk veel te veel geld. Het is aardedonker als we onze Mini weer instappen. De wind is flink aangewakkerd en het regent, maar met regenjas, een hoofdlamp en de GPS voelen we ons goed voorbereid op het tochtje. We varen nog geen tien seconden als de eerste golven al over ons heen slaan, de wint striemt in het gezicht, de hoofdlamp begeeft het en bij elke golf die over ons bootje slaat happen we naar adem. Maar zolang Mickey, ons trouwe buitenboordmotortje het maar blijft doen zullen we er wel komen. Bonkebonkebonk. Shit, wat is dat? We raken met de staart van Mickey enkele rotsen, we zijn verkeerd gevaren. We zitten te dicht bij de kant. Hans stuurt onmiddellijk naar het midden van de baai en we kunnen weer verder. In de verte is het ankerlicht van Happy al zichtbaar en onze Mickey blijft gelukkig gewoon door snorren. Het leek wel een eeuwigheid en we hebben zeker dertig centimeter water in onze Mini. Doorweekt maar opgelucht klimmen we aan boord. Na nog een paar dagen harde wind wordt het beter weer en verlaten we Beqa Eiland om naar Suva te varen.

Suva en Levuka

Net buiten Suva ligt het dorpje Lami waar we, weg van de drukte en de herrie van de grote stad, een mooringbal kunnen oppikken. In een kwartiertje ben je met de bus midden in Suva waar we weer volop inkopen kunnen doen. Met een lange wensenlijst gaan we de stad in en natuurlijk drinken we onze favoriete mok cappucino bij Gloria Jeans.

Als alle voorraden zijn aangevuld vertrekken we richting Levuka. Omdat we geen nacht door willen varen, plannen we een tussenstop bij Nukulau, een klein eilandje halverwege. Als we bijna bij Nukulau aankomen zien we de bui al hangen, een enorme donkere wolk met een grijs gordijn eronder. Daar zullen we doorheen moeten en even later zien we geen hand meer voor ogen. Het water komt met bakken uit de hemel. Er zijn hier overal riffen om ons heen en we zijn erg blij dat we altijd onze tocht tot aan de ankerplek voorbereiden met voldoende waypoints. Op de boeg staan heeft geen zin want als je het rif ziet zit je er al bovenop, we moeten voor het eerst volledig op de GPS vertrouwen. Dankzij Google Earth zijn de waypoints zeer nauwkeurig en met een soort van blinddoek voor varen we naar onze ankerplek. Als we het anker laten vallen stopt het met regenen, de zon komt door en als we ons “biertje logboek” doen kijken we tevreden terug naar een tocht zonder schade.

Het is prachtig weer als we de volgende dag verder varen. We zien nu wat we gisteren door die regen hebben gemist, een mooi uitzicht op enkele eilandjes met gevaarlijke riffen eromheen. We hebben nog een tussenstop gepland en twee dagen later komen we in de namiddag aan bij Levuka, de vroegere hoofdstad van Fiji. Er ligt één andere zeilboot en als we dichterbij komen blijkt het een Nederlanse boot te zijn. Dat is toevallig en het wordt nog toevalliger als er de volgende dag nog een Nederlandse boot bij komt. Drie boten bij Levuka en alle drie Nederlands. Met z'n allen eten we die avond lekker bij de Chinees en de volgende dag vertrekken de anderen. Wij blijven enkele dagen en genieten van het mooie stadje met z'n oude koloniale gebouwen. We lopen naar een waterval en ontmoeten enkele zeer aardige Fijianen met wie we in een lovo bereidde kip eten en kava drinken. We hebben er een leuke tijd totdat we verder gaan naar Makogai.

Makogai en Savusavu

Makogai is een prachtig eiland waar we drie jaar geleden ook al eens zijn geweest. Toen hadden we veel slecht weer en de ruïnes van de leprakolonie was het enige wat we toen zagen. Nu schijnt de zon volop en we snorkelen in het heldere water. We zien de reuze clamps, soort oesters van wel vijftig centimeter doorsnee. In de kwekerij zien we hoe de babyclamps opgroeien in grote bakken van beton. We wandelen naar het dorp verderop. Het is ongeveer een uur lopen en we hebben een opblaasbare globe meegenomen voor de school. De hoofdonderwijzer ontvangt ons en hij vertelt met trots over hoe zij het bos voor de school hebben omgehakt om plaats te maken voor een groot kaal grasveld. Helaas ontmoeten we niet de schoolkinderen om over onze reis te verhalen en we geven de globe aan de hoofdonderwijzer die hem meteen ergens wegstopt. Enigszins teleurgesteld wandelen we terug. Overal komen we restanten van de leprakolonie tegen, oude verlaten gebouwtjes, overwoekerd door struiken en bomen. Als we bij één van deze bouwsels even willen rusten worden we sufgepikt door de muggen. Gauw doorlopen dan maar.

Onze visa, slechts vier maanden geldig, lopen af en moeten worden verlengd. Een geldige reden om weer naar Savusavu te gaan.

Aankomen in Savusavu is altijd een soort thuiskomen, de hele baai ligt vol bootjes aan mooringballen en we zien tientallen bekende gezichten. Azeri van de Waitui Marina helpt ons als vanouds met een vrolijke glimlach aan een mooring en met zoveel zeilboten om ons heen genieten we van het sociale leven. Hans speelt veel gitaar en we eten regelmatig in restaurantjes omdat het nauwelijks duurder is dan zelf een potje koken. We klussen wat aan de boot en we ontmoeten Suzanne en Dietmar op de Carinthia, waarmee we half november als bemanning zullen meevaren naar Nieuw Zeeland. Maar voor het zover is willen we nog een weekje naar Koro, een prachtig eiland ongeveer dertig mijl ten zuiden van Savusavu en daar krijgt ons leven wel een hele bijzondere wending.

Koro, Dere Bay

Vlak voor ons vertrek naar Koro ontmoeten we Matthew. Hij woont op Koro en adviseert on om een mooringbal op te pakken in Dere Bay, een prachtige baai niet ver van zijn huis vandaan. De tocht verloopt rustig, er is weinig wind en laat in de middag komen we aan. We roepen over de marifoon om te horen waar we die mooringbal kunnen vinden. Volgens de stem aan de andere kant is er geen mooringbal beschikbaar, we moeten ankeren. Met de lage stand van de zon kunnen we de bodem niet goed zien en in niet al te diep water droppen we blindelings ons anker. De hele nacht horen we de ankerketting over rotsen schuren en als we de volgende ochtend onze flippers en snorkels aan doen en het anker inspecteren blijkt dat we midden in koraal hebben geankerd. Waar we ook kijken, overal is prachtig koraal en de hoeveelheid tropische vis in alle kleuren van de regenboog is overweldigend. We moeten zo snel mogelijk dat anker uit het koraal zien te halen. We gaan aan land en we ontmoeten Joe. Er is een klein resort en daar krijgen we instructies over de mooringbal die we later die dag oppakken nadat Hans bijna een hele duikfles spendeert om het anker uit het koraal los te maken. We worden voor die avond uitgenodigd voor een feestje bij een van de expats die hier wonen, mensen van buiten Fiji die hier een stukje land hebben gekocht en er een huis op hebben gezet. Daar ontmoeten we Joe weer. Hij werkt voor de Taveuni Development Company van de familie Miller en vindt dat wij eens naar enkele stukjes land zouden moeten kijken. Land, wat moeten wij nou met land? We hebben een boot waar we heel tevreden op wonen en mee rond zeilen.

Wordt vervolgd. Zie Koro, Nieuw Zeeland, Savusavu en weer Koro