Hoe plannen veranderen
Aanvragen van een visum
Op advies van de Maritieme Autoriteit Suriname (MAS) laten we ons anker vallen bij de pier Merodia, waar ook de "Sweet Merodia" is aangemeerd. Onze eerste nacht in Suriname slapen we, na 24 nachten van drie uur op en drie uur af, de hele nacht aan één stuk door.
De volgende dag moeten we op pad voor een visum. Dit blijkt niet eenvoudig. Eerst moeten formulieren worden gehaald en ingevuld. Gezien de krappe openingstijden van het Ministerie van Buitenlandse Zaken moeten we de volgende dag de papieren weer inleveren. Maar dan is het zaterdag en zijn ze gesloten.
Maandagochtend leveren we de papieren met onze paspoorten in. 's Middags halen we onze paspoorten met visum weer op. Bij de vreemdelingenpolitie, ver buiten de stad, moeten we vervolgens een zogeheten in-stempel halen. Dat doen we de volgende dag en uiteindelijk zijn we er drie dagen mee bezig om niet illegaal in Suriname te verblijven.
We genieten van het feit dat we gewoon met iedereen een gesprek in het Nederlands kunnen aangaan. Omdat we alles lopend doen leren we deze dagen Paramaribo een beetje kennen. Het is een prachtige stad zonder hoogbouw die voornamelijk uit houten huizen bestaat. Het is jammer dat veel huizen erg slecht onderhouden zijn. Een schilder met een potje verf zou hier veel goed werk kunnen doen.
Uit het water
Hans is nog nooit in een tropisch regenwoud geweest en we willen graag iets meer van het land zien. Daarom boeken we na veel wikken en wegen een toer naar het binnenland voor vier dagen. Dan rijst natuurlijk meteen de vraag: waar leg je je schip neer als je vier dagen weg gaat. Wat is veilig? Voor anker bij de Meriodia pier waar we nog steeds liggen voelt niet goed. Er zijn geen jachthavens, maar er is wel een scheepswerf met een kraan zodat we ons Happy Monster op de kant kunnen zetten. We gaan samen met de Sepia op pad om te kijken hoe die werf eruit ziet. We vragen wat prijzen op en twijfelen nog. Maar de enorme familie "langnekken" die we onder ons schip hebben zitten geeft de doorslag. We maken afspraken over wanneer we het water uit willen.
Weer die oververhitte motor
Ondertussen liggen we, nog steeds samen met de Sepia, maar nu midden in Paramaribo tussen twee palen. Frank en Hans repareren samen eindelijk onze motor. De oude warmtewisselaar wordt, inclusief het warmtewisselaarhuis, vervangen. Binnen drie uur was de klus geklaard. Eindelijk zullen we nu geen last meer hebben van een oververhitte motor. Dit is een hele opluchting.
Verhuizen naar Domburg
Midden in Paramaribo is een restaurant met de naam "Merci". Daar komen we André en Ludi tegen die ons vertellen dat je veilig kan ankeren bij Domburg en dat daar ook nog een mooring vrij is. Onze plannen om het schip uit het water te halen schuiven we nog even voor ons uit en samen met de Sepia en de Schorpioen, die ondertussen ook in Suriname is aangekomen, varen we naar Domburg. Daar laten we onze scheepjes achter om vier dagen het binnenland in te gaan. Andere zeilers die daar liggen beloven een oogje in het zeil te houden.
Het binnenland in
De tocht naar het binnenland begint met een rit in een auto. Als de geasfalteerde wegen ophouden hobbelen we over roodgekleurde zandwegen. Vanwege de kuilen en de enorme regenval van de laatste weken is de tocht moeizaam. We zijn blij als we na een uur of zes bij de Coppenamerivier aankomen. Hier stappen we, na een heerlijke roti-maaltijd, een koreaal in. Dit zijn lange smalle boten, gemaakt van een uitgeholde boomstam, waarin ongeveer twintig mensen kunnen zitten. Achterop zit een enorme buitenboordmotor en we vliegen dan ook over het water. Het is een heerlijk gevoel. We gaan van links naar rechts over de rivier om ondieptes te ontwijken. Een tropische regenbui die we op onze kop krijgen was iets minder prettig maar ja, je bent natuurlijk niet voor niets in de regentijd in het regenwoud.
Niet te beschrijven
We slapen in een eenvoudige lodge en ondanks de spinnen, de wandelende tak en de kikker in onze kamer voelen we ons veilig onder de klamboe. De volgende dag lopen we door de jungle met als einddoel de Voltzberg. Het gevoel, de geluiden en de geur van de jungle zijn moeilijk te beschrijven. Het blijft iets heel speciaals om kletsnat van het zweet urenlang tussen enorme bomen, dichte struiken, fel gekleurde bloemen en vreemde vogelgeluiden te lopen. We genieten. Die nacht slapen we, aan de voet van de Voltzberg, in hangmatten in een eenvoudig huisje. Na weinig slaap staan we om vijf uur op om voor zonsopgang naar de top van de kale, boven het oerwoud uitstekende, Voltzberg te klimmen. Eenmaal boven zien we de jungle in de mist ontwaken. Het is net een sprookje.
Als we weer beneden zijn ontbijten we en beginnen we aan de terugtocht. Doodmoe en sommige van ons zelfs strompelend komen we weer aan bij de lodge. Daar krijgen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en ook de aapjes komen eten halen. Deze aapjes zijn uit Paramaribo bij mensen thuis weggehaald en leven nu weer vrij. Maar ze weten heel goed wanneer het etenstijd is in de lodge.
De volgende dag maken we nog een mooie wandeling naar de "Moedervallen". Het is meer een stroomversnelling dan een waterval maar ondanks dat was het de moeite waard om het gezien te hebben. 's Middags vliegen we in een klein vliegtuigje weer terug en bekijken het oerwoud van boven af. Het ziet eruit als brocolie of boerenkool dat zich uitstrekt tot aan de horizon met rivieren die met veel omwegen er doorheen kronkelen.
We blijven
Weer terug op ons schip in Domburg rusten we uit en denken we na over onze verdere reis. Het is nu half januari en we willen naar Trinidad en Tobago, Bonaire, Curacao en Aruba en vervolgens naar Cuba. Maar we moeten half maart door het Panamakanaal omdat we anders, vanwege de hurricanes in de Pacific, niet op tijd in Nieuw Zeeland zijn. Zeilen van Aruba naar Cuba en dan weer terug naar Panama duurt zeker een maand zodat we slechts vier weken overhouden om de overige eilanden op ons verlanglijstje te bezoeken. Willen we dit wel? Het lijkt wel een race tegen de klok. De contacten die we hier in Domburg maken zorgen ervoor dat Hans al vrij snel een mogelijkheid heeft om een beetje geld te verdienen met websites bouwen. En, zoals we altijd hebben gezegd, als het ergens leuk is, en dat is het in Suriname, en als we iets kunnen verdienen, dan blijven we een tijdje daar. Geheel onverwacht hebben we die plek gevonden in Suriname. We maken tenslotte plannen om ze ook weer te wijzigen. We blijven tot eind oktober hier in Suriname.
Mickey wordt gestolen
Op Hans' eerste werkdag staan we om kwart voor zes op en dan ziet Dory dat Mini, ons bijbootje, niet meer achter Happy Monster ligt. Grote schrik!! Wat is hier gebeurd?? De lijnen zitten nog vast aan ons schip maar er zit niets meer aan. Mini is gestolen!! Na van de eerste schrik te zijn bekomen realiseren we ons dat we niet aan wal kunnen komen. We wachten tot half acht als de eerste watertaxi uit Laarwijk komt. Dan liften we mee naar de wal en gaan naar het politieburo om aangifte te doen. We zijn behoorlijk uit ons doen. De politie noteert alles en met een boot van iemand anders komen ze op ons schip kijken om ter plekke te zien hoe de lijnen los zijn gemaakt. We lopen langs de rivier met de hoop dat we onze Mini ergens aantreffen maar helaas, er is geen spoor van ons bijbootje te bekennen. We zitten op het plein op Domburg en kunnen niet terug naar ons schip en terwijl we daar zitten te wachten totdat iemand ons mee wil nemen komt de Sepia langs die al onderweg was naar Tobago. Ze hebben van de vissers verderop gehoord dat daar onze bootje ligt. Hans gaat mee en inderdaad ligt daar onze Mini, half leeggelopen tussen een paar vissersboten. Maar wat we al vermoedden is inderdaad het geval: Mickey, ons buitenboord- motortje zit er niet meer op. Frank en Marijke brengen Hans en Mini met hun Sepia in de stromende regen terug naar ons schip. Daar pompt Hans Mini weer op en roeit naar de kant om Dory op te halen. We hebben in iedergeval ons bijbootje weer terug maar zullen de komende tijd moeten roeien. Onze gedachten zijn nog vaak bij Mickey. Het was zo'n fantastisch klein, lekker snorrend motortje. Een Honda 2 pk viertakt. Een gewild model. We zullen hem, ondanks de goede bedoelingen van de politie, wel nooit meer terug zien.
Aan het werk
De mensen hier in Suriname zijn erg vriendelijk en open en we maken in hoog tempo veel contacten. Hans is ondertussen al weer twee weken aan het werk en heeft het heel erg naar zijn zin. Dory heeft een winkel gevonden waar hoortoestellen worden verkocht en kan daar heel veel ervaring en kennis doorgeven. Elke maandag, dinsdag en woensdag gaan we samen met de bus van half zeven naar de stad. Eerst even de mail checken op het postkantoor, dan een bakkie koffie drinken bij "Merci" en vervolgens aan het werk. Tussen de middag lunchen we, weer bij "Merci" en tegen een uur of vier nemen we weer de bus terug naar Domburg.
Het centrum van Domburg bestaat uit een supermarkt, twee restaurantjes en een markt met groente en fruit. Verder is er een slager en een emailcafé. Iedere middag rond vijf uur verzamelen zich een aantal mensen bij de restaurantjes. We drinken djogo´s, literflessen Surinaams bier van het merk Parbo. Ook gaat er heel wat van de plaatselijk rum door de cola. Rond een uur of acht wordt het weer stil op het plein. Dan roeien we terug naar Happy Monster, koken wat eten en liggen rond een uur of tien op bed.