Nog meer afscheid en dakloos

Na ons afscheidsfeest in De Peppel hielden onze beide werkgevers, Informaat en Beter Horen voor ons een afscheidsreceptie. Beide recepties waren erg gezellig maar ook een beetje vreemd. Wie gaan we ooit weer terug zien? Wie gaat ons echt volgen? Van wie zullen we de laatste roddels horen?

Nu hebben we echt voor het laatst gewerkt en moeten we in één week tijd het huis leeg halen. Daarna hebben we nog twee weken om de boot op orde te krijgen.

Leegverkoop

Zaterdag 9 april is de grote leegverkoop van ons huis. Wat bij de bank in een kluisje gaat ligt natuurlijk apart en wat in een paar verhuisdozen op de zolder bij Trees wordt bewaard hebben we ook al uitgeselecteerd. Door enkele familieleden zijn al eerder verschillende spullen meegenomen. De rest van onze inboedel mag allemaal worden verkocht hoewel voor sommige spullen zo'n beslissing best wel lastig is. Maar uiteindelijk staat op 9 april alles klaar wat verkocht gaat worden.

Huilbui?

De mensen die afgesproken hadden te komen waren in de ochtend allemaal geweest. Vanwege onze aankondiging op de website rekenden we op onverwachte bezoekers maar tegen enen was er verder nog niemand geweest. Zouden we met al die spullen blijven zitten? We bedwingen een huilbui en ondernemen actie. Dory schrijft een pamflet dat we boven de voordeur hangen en binnen enkele minuten belt een aardige Marokkaanse jongen aan. Hij was geïnteresseerd en wist nog meer mensen. Binnen een paar uur liepen bankjes, ladekastjes, lamellen en gordijnen probleemloos ons huis uit. Voor vijf, tien of vijftien euro verkochten we de hele rataplan. Bert en Marjolein, al jaren goede vrienden van ons kwamen aan het eind van de dag ook nog even kijken en namen vervolgens ook nog van alles mee om hun bijna uit huis gaande kinderen te helpen. In de avond hebben we heerlijk met ze gechineesd (schrijf je dat zo?) en we zijn heel blij met alles wat ze hebben meegnomen. De volgende dag kwamen ze nog meer ophalen en zo hebben heel veel mensen plezier van onze spulletjes.

Vrij

Het wegdoen van de huisraad geeft enerzijds het gevoel van weemoed want jarenlang sleep je allerlei spullen met je mee en nu verdwijnt alles in een handomdraai en anderzijds een gevoel van bevrijding omdat we het huis leeg willen hebben zodat we kunnen vertrekken. Dat is tenslotte wat we willen.

Dakloos

In de dagen na de leegverkoop brengen we nog wat spulletjes en heel veel kleding naar Bartimeus, het blindeninstituut bij ons in Zeist. We rollen de goedkope vloerbedekking op die het in de huiskamer geen twee jaar heeft volgehouden, schroeven de lampen van de plafonds en brengen alles naar de vuilstortplaats. De laatste dag in Zeist laden we onze lease-auto proppievol zodat er echt geen speld meer bij kan. Nu zijn we dakloos! Nou ja het enige dak wat we nu nog bezitten is een teakdek.
In de jachthaven laden we de propvolle auto langzaam uit en beetje bij beetje krijgt alles een plekje in ons "Happy Monster". Alles past erin! Een wonder is geschied.

De laatste klusjes

Nu moeten de allerlaatste klussen nog gedaan worden. Iedere dag staat er wel iets op de planning en van luieren is voorlopig geen sprake. De boot is gepoetst en ziet er van binnen weer als een huisje uit. Onze slaaphut achter in de boot ligt volgeladen met kleding maar er is nog goed te slapen, en dat is wat we dan ook heel veel doen. Bijna iedere avond liggen we om tien uur in bed en maken we lange nachten.

We genieten elke dag van het samen zijn en voelen ons uitverkoren dat we dit mogen meemaken.