Na kiwi's komt vertrek

Er zijn een paar dingen die je hier in Nieuw Zeeland zeker gedaan moet hebben voordat je weer vertrekt. Het zuider eiland bezoeken hebben we inmiddels gedaan maar we hebben nog steeds geen kiwi's gezien en een duik bij de Poor Knights, een rotsformatie voor de kust van Tutukaka, staat ook nog op ons verlanglijstje.

Kiwi 's bekijken

Rainbow Springs is een park in Rotorua met het zogeheten Kiwi Encounter. Daar kan je kiwi's bewonderen, weliswaar niet in de vrije natuur, maar in een hal waarin een beetje natuur is nagebootst en verlichting nagenoeg ontbreekt want het zijn nachtdieren. Er worden kiwi's gekweekt om ze in de vrije natuur uit te zetten. Vanuit Pukekohe is het ongeveer twee en een half uur rijden dus op één dag rijden we heen en weer om onze eerste en waarschijnlijk enige kiwi encounter te mogen beleven.

Op een mooie dag vertrekken we vroeg in de ochtend en het prachtige Nieuw Zeelandse landschap maakt ons goed gemutst. Eenmaal in Rotorua aangekomen kun je Rainbow Springs eigenlijk niet missen want een meters hoge stenen kiwi verraadt de locatie van het park en een fel geel verkeersbord waarschuwt voor overstekende kiwi's. Eindelijk gaan we het dan beleven, een ontmoeting met het nationale symbool van Nieuw Zeeland.

Eerst krijgen we een rondleiding in het kweekcentrum waar alle bijzondere eigenschappen van deze loopvogel worden toegelicht. Opvallend is bijvoorbeeld dat het vroutje een ei legt dat bijna net zo groot is als haar hele lijfje. Ze heeft twee ovaria en legt zes weken later een tweede ei. Het zijn eigenlijk asociale dieren want het mannetje draait op voor het uitbroeden van de eieren terwijl zij zich niet meer laat zien. Zodra een ei uitkomt laat de vader het kuiken alleen en is het net geboren kind volledig op zichzelf aangewezen. Ook opmerkelijk is dat de kiwi de enige vogel is met beenmerg en hun vacht is het midden tussen veren en superzacht haar. Een beetje een overgang van vogels naar zoogdieren.

Hoog knuffelgehalte

Na alle uitleg mochten we ze dan eindelijk gaan bekijken. In het half duister zien we er één op armlengte afstand met zijn snavel in de grond spitten. Grappig om ze zo heen en weer te zien schuifelen, wroetend in de aarde op zoek naar smakelijke wormpjes, kevertjes en andere snacks. Ze hebben hun neusgaten aan het puntje van hun lange, enigszins flexibele snavel en kunnen lekkernijen tot op enkele meters afstand ruiken. Het knuffelgehalte is zeer hoog en we hebben moeite om ons in te houden want aanraken mag natuurlijk niet. Na afloop voelen we aan de veren die ze hadden verzameld, daar zou je wel op willen slapen zo zacht.

We genieten de rest van de dag in het park van andere vogels en de Nieuw Zeelandse natuur. Het is prachtig winterweer met veel zon maar ijzig koud.

Dagelijks leven

Ons leven kabbelt voort. Dory werkt vijf dagen per week, twee daarvan hier in Pukekohe op vijf minuten lopen afstand in een prachtige nieuwe winkel. Twee dagen per week rijdt ze een uur naar Thames om daar in een piepklein winkeltje, gelocaliseerd in een gezondheiscentrum te werken. Vooral in het begin was de rit een echte tractatie. Prachtig landschap met palmbomen en varenbomen afgewisseld door vlakke Hollands aandoende stukken, maar dan altijd met het uitzicht op bergen in de verte. De vijfde dag van de week is ingevuld in een gezondheidscentrum in Papatoetoe waar tevens een dokter die ochtend zijn spreekuur houdt. In de middag is er niemand, ook de fysiotherapieruimte is meestal leeg. Er is maar één dag per week een zitting en de administratie wordt in een andere winkel gedaan. Het is een eenzame dag zonder telefoon, zonder collega's en alleen met klanten, maar helaas laten die het ook nog al eens afweten. Gelukkig is er de mogelijkheid om via een wireless verbinding over het internet te surfen en met Hans te skypen.

Hans blijft thuis, zorgt een beetje voor het huishouden, doet boodschappen en kookt dagelijks een maaltijd. Verder brengt hij natuurlijk heel veel tijd door met zijn vriendje, z'n nieuwe laptop. Behalve op de hoogte blijven van al het nieuws in de wereld en de laatste ontwikkelingen op het gebied van webdevelopment, zijn er gelukkig ook periodes dat er wat te werken valt. Soms komen er opdrachtjes vanuit Nederland en soms hier vanuit Nieuw Zeeland. Het zoeken naar een echte baan heeft hij allang opgegeven.

Tsunami?

Ons Happy Monster ligt veilig op de rivier tussen de palen. Als het heel laag water is dan staat ze met de kiel in de modder, maar komt weer netjes drijvend als het water omhoog komt. Bijna elk weekend gaan we er naartoe om te zien of alles nog in orde is. Op een ochtend staat het nieuws bol over een aardbeving vlakbij Samoa en een tsunami die enkele dorpen aan de kust volledig heeft weggevaagd. Een raar idee als we bedenken dat we daar een jaar geleden nog hebben rondgelopen. We volgen elk halfuur het nieuws over de tsunami die met razende snelheid richting Nieuw Zeeland komt rollen. Iedereen wordt geadviseerd om van alle stranden weg te blijven. Wat moeten we doen? Als we nu in de auto stappen zijn we nooit meer op tijd bij Happy om vervolgens de dinghy in het water te laten, naar Happy te varen, de lijnen los te gooien en het open water op te varen. Of gaan we vanaf de wal toezien hoe Happy beschadigd wordt? Ook het idee om in een opblaasbootje te zitten terwijl je een drie meter hoge golf op je af ziet komen stemde ons niet gerust. De eerste berichten over de tsunami die de kust bereikt spreken over golven van veertig centimeter. Pffffff, dat is een enorme geruststelling. De eilanden voor de monding van de rivier waar Happy ligt braken de golven nog verder af en uiteindelijk waren de golven bij de kust van Auckland niet hoger dan tien centimeter.

Voorbereiden

In mei 2010 moet Happy weer helemaal klaar zijn voor lange tochten over de Grote Stille Oceaan en dat betekent dat er weer een klussenlijst wordt opgesteld. Al enige tijd staat de kajuittafel op het verlanglijstje om opgeknapt te worden dus kopen we stapels schuurpapier en bestellen hoogglanslak. We nemen de tafel mee naar huis en na een paar dagen schuren en lakken is Dory niet helemaal tevreden met het resultaat. We gooien de tafel achterin de auto en rijden naar een specialist. Hij is meubelmaker en vult zijn dagen met het opknappen van antieke meubels dus zijn advies om een streeploze laklaag op ons tafeltje aan te brengen nemen we dan ook ter harte. Het lukt niet naar tevredenheid, de lak is naar onze mening te dik hoewel de gebruiksaanwijzing aangeeft dat de laatste laag onverdund aangebacht moet worden. We schuren de laag er weer vanaf en proberen het opnieuw maar dan toch maar enigszins verdund. Dat gaat beter en we zijn uiteindelijk toch tevreden met het resultaat. Als we in de weekenden op de boot zijn schuren we het houtwerk rond de kajuitingang en de rode streep rond de opbouw wordt eindelijk ook onderhanden genomen. Omdat het nog steeds erg veel regent voor de tijd van het jaar stellen we het schilder- en lakwerk nog maar even uit.

De doos

Hans is van plan om voor Dory's verjaardag een grote legpuzzel te kopen en in de gangkast staat nog een grote doos van onze tuintafel. Die doos is helemaal geschikt om als ondergrond te dienen voor de legpuzzel.

Omdat we van plan zijn lange tochten in de Pacific te gaan maken langs eilanden waar de mensen nauwelijks water voor zichzelf hebben willen we een watermaker installeren. Met zo'n watermaker kunnen we van zout water drinkwater maken en zijn we wat dat betreft onafhankelijk van anderen. Na veel studie en advies van enkele zeilers besluiten we dat het een Spectra moet worden, eenvoudig van opzet en makkelijk te onderhouden. Maar dan, waar gaan we dat ding plaatsen? Dory krijgt opeens een briljant idee. We hebben nog een grote doos in de gangkast staan waar we een kleine doos van kunnen maken ter grootte van de watermaker. Die nemen we dan mee naar de boot en gaan daarmee passen en meten. Oeps, daar gaat de doos van Hans. Hij wil natuurlijk niet verraden dat hij een legpuzzel gaat kopen en dat die doos als ondergrond moet dienen en probeert Dory ervan te overtuigen dat we geen haast hebben. Tijd genoeg. Maar helaas, zo voortvarend als Dory altijd is gaat het mes in de doos. Met lede ogen ziet Hans toe hoe zijn doos aan stukken wordt gesneden. Het blijkt uiteindelijk een heel goed idee te zijn want nu weten we dat de watermaker precies onder het bed gaat passen. De bijbehorende pomp en filter kunnen naast de motor van de koelkast een plekje krijgen. Om het extra stroomverbruik op te vangen zullen we onze twee, inmiddels vijf jaar oude accu's voor drie splinternieuwe gel-hybride exemplaren vervangen.

En zo zijn we bezig om ons langzaam weer voor te bereiden voor nieuwe tochten over de Pacific, misschien wel richting Hawaii. Voorlopig komen we dus nog niet richting Nederland.