Vanuatu, van Malakula tot Vanua Lava

Malakula

We zijn nog steeds in Vanuatu en zeilen van Lamen Bay naar de Maskelyne's, waar we een paar dagen blijven. Ook hier komen de bewoners van de eilanden met hun kleine kano's langs om wat te ruilen. Eerst bieden ze spontaan wat fruit en groente aan. Daarna vragen ze bijvoorbeeld om benzine voor hun generator of bieden hun mobieltje met oplader aan om deze voor hen op te laden. Morgen viert men hier de onafhankelijkheid van Vanuatu dus geven we een litertje benzine zodat ze een paar uur muziek kunnen spelen op het onafhankelijkheidsfeest dat ze organiseren. Ook onze Happy Monster aanstekers zijn erg in trek en de kinderen hebben altijd veel plezier met onze Happy Monster balonnen.

Tegen betaling organiseren de bewoners van het eilandje Avokh voor ons en enkele andere zeilers een traditionele dansvoorstelling en een rondleiding door hun dorp. Op een kleine open plek aan het eind van het dorp dansen een tiental mannen getooid met traditionele outfit en rammelaars aan hun enkels. Het is prachtig om de mooie gespierde zwarte lijven te zien dansen. Als afsluiting van de middag kunnen we van een fraai gedekte tafel wat lokale groente- en fruitsnacks pakken en natuurlijk wordt ons ook weer kava aangeboden. Om niet weer last van buikloop te krijgen bedanken we deze keer maar vriendelijk.

De laatste paar dagen heeft het behoorlijk gewaaid maar eindelijk is de wind weer gaan liggen en schijnt na lange tijd de zon weer eens. Op een doodstille zondagochtend gaan we aan wal op een verlaten strandje om een paar zakjes vuilnis te verbranden. De afgelopen weken hebben we er geen gelegenheid voor gehad dus het werd hoog tijd. We graven een gat en met enkele druppels van een mix van wat oude benzine en diesel maken we een mooi vuurtje. We hoeven dit gelukkig niet stiekem te doen en het levert geen slecht geweten op want dit is de enige manier waarop ook de lokale bevolking van hun vuilnis afkomt. De as verbergen we achteraf onder het zand en de niet verbrande blikjes e.d. nemen we weer mee aan boord. Deze super ochtend wordt ook nog opgeleukt met de verschijning van een zeekoe, die vlak voor onze boot heel even boven water komt. De volgende dag regent het weer en maken we samen het liedje "The Forecast".

Port Sandwich festival

Onze volgende bestemming is Port Sandwich, een grote diepe baai aan de zuidoostkant van Malakula. Weken geleden hoorden we al over het festival van Port Sandwich, een tweedaags groot feest met traditionele dansen, het doel van ons bezoek aan deze mooie baai. We hebben nog een paar dagen voordat het begint en we bezoeken de boerderij van Simon en Marie. Samen met Simon lopen we rond over het prachtige onderhouden gras tussen de kokospalmen. Als we vragen hoe hij het gras zo kort houdt wijst hij naar zijn koeien die er rond lopen. Allemaal erg gezond en smakelijk rundvlees dat de aanschaf van maaimachines overbodig maakt. Aan melken van de koeien doen ze hier niet, de enige melk die ze kennen wordt gemaakt van melkpoeder. Men denkt hier dat alles wat uit een koe komt vies is :)

In het dorp Lamap doen we wat kleine inkopen en gelukkig kunnen we er ook benzine krijgen voor de generator en Mickey, onze trouwe buitenboordmotor.

Inmiddels liggen er minstens acht zeiljachten in de baai, allemaal gekomen om het festival mee te maken. Op de ochtend van de eerste dag van het festijn worden we op de afgesproken tijd met een truck opgehaald en rijden we naar Dravai, het dorp waar het allemaal plaats vindt en waar iedereen in feestkleding is gestoken. De twee buitenlandse vrijwilligers die het festival helpen organiseren leggen uit hoe we op traditionele wijze, langzaam lopend, begeleidt door zingende dorpelingen de chief van het dorp moeten benaderen. Na de korte welkomst-speech van de chief kan het feest beginnen.

Op een afgelegen stukje grond, versierd met totempalen en palmbladeren vindt de eerste traditionele dans plaats. Veel inwoners van het dorp, met name de vrouwen en kinderen komen hier voor het eerst van hun leven. In voorafgaande jaren werd het festival ver buiten het dorp gehouden maar dit jaar is het voor het eerst in het dorp zelf. De "dansvloer" is normaal geproken verboden gebied voor vrouwen en kinderen en alleen toegankelijk voor ingeweide, besneden mannen. Maar speciaal voor het festival is er gisteren een ceremonie gehouden zodat iedereen gedurende het festival welkom is, inclusief de vrouwen en kinderen.

De aarde dreunt, vele voeten stampen en de trommels roffelen. De met klei beschilderde mannen met rammelaars rond de enkels en hun penis slechts gehuld in een namba, een van bladeren gevlochten koker, dansen drie verschillende dansen voor ons. Bij iedere dans dragen ze verschillende maskers. Het is één groot dansfestijn en we genieten met volle teugen.

Na de lunch krijgen we uitleg over allerlei zaken die in het dorp worden geproduceerd zoals copra (gedroogde kokosnoot), tamanu olie met kokosmelk die wordt gebruikt om huidaandoeningen te behandelen, gedroogde cacao-bonen en gevlochten daken voor de huizen. Met name de vrouwen maken matten, mandjes en sieraden van natuurlijk materiaal. Aan het eind van de dag wordt het maken van kava gedemonstreerd. Gelukkig was er ook een biertje voorhanden.

Op de tweede dag voeren schoolkinderen een toneelstukje op over hoe de christenen, toen deze hier jaren geleden arriveerden, de kanibalen op Vanuatu tot een vreedzaam volkje hebben bekeerd. We spelen een spel met andere kinderen. Een stapel kokosnootschalen moet door de ene partij worden verdedigd terwijl de andere partij met het gooien van een bal de kinderen één voor één uitschakelt. Ook de vrouwen doen een traditionele dans, niet zo massaal als bij de mannen en het is een beetje saai. Als uitsmijter gaan we nog een keer naar de heilige dansvloer voor de laatste dans van de mannen. Opnieuw worden we getrakteerd op geweldig energieke dansende fraai getooide mannen, begeleid door vele trommels. Als bij de laatste dans wordt gevraagd om mee te doen is Hans de eerste die vrijwillig probeert het ritme te volgen en hij realiseert zich dan wat een enorme conditie deze mensen moeten hebben. Dory heeft dit unieke moment in een filmpje vastgelegd dat je hier op Youtube kunt zien.

Na dit feest keren we moe en voldaan terug naar de boot om ons weer voor te bereiden op de volgende tocht.

Maewo, Asanvari

Tijdens onze lange reis hebben we geleerd dat er heel veel mooiste plekjes in de wereld zijn en iedereen heeft daar verschillende meningen over. Volgens sommige mensen is de baai van Asanvari op het eiland Maewo zo'n plekje. Je moet er zijn geweest dus varen we een nachtje door en komen na een schommelende tocht met heftige wind aan in een prachtige baai met een mooie waterval die direct in de baai uit komt. We nemen onder aan de waterval een zoetwaterbad en doen wat was. De "Etosha" met hun drie kinderen aan boord liggen er ook en we geven de ouders een middag vrij door met hun kinderen aan boord van Happy spelletjes te spelen. Het feest is compleet als Dory hen kennis laat maken met echte Nederlandse pannekoeken, helaas zonder echte Nederlandse stroop. In de jachtclub, wat niet meer was dan een mooie traditionele grote hut vieren we de verjaardag van Kim, de vrouw van Jim van de boot "Auspice". De chief van het dorp speelt op onze ukulele en de zelfgemaakte ananaswijn van Jim smaakt geweldig.

Espiritu Santo, Luganville

Met de baai van Asanvari laten we ook de wolken en de buien achter ons en zetten koers naar Luganville op het eiland Espiritu Santo, de op één na grootste stad van Vanuatu. We laten het anker vallen voor het "Beach Resort", een onrustige ankerplek maar het anker zakt diep weg in de modder en dat voelt goed. Tussen hier en Australië is er geen mogelijkheid om boodschappen te doen dus maken we van de gelegenheid gebruik om onze voorraden op te toppen. Het beeldscherm van onze enige bruikbare navigatiecomputer raakt oververhit en we hebben geen goede backup. We lopen stad en land af op zoek naar een redelijk geprijsde laptop en uiteindelijk vinden we een mooie Asus EeePC. Hans installeert de benodigde software voor onze Iridium telefoon en het navigatieprogramma OpenCPN en dan is het tijd om deze schommelende ankerplek te verlaten.

Palikula en Oyster Bay

Een kort tochtje brengt ons naar Palikula Bay waar we tussen het prachtige koraal een mooie plek met zand vinden om het anker te laten zakken. Na Luganville zijn het vooral de rust en de stilte wat hier direct opvalt. We demonteren Wendy, onze windvaan omdat er nogal wat speling zit tussen enkele onderdelen maar gelukkig is er niets kapot. Alles doet het nog. We zwemmen wat rond, krabben de romp van Happy een beetje schoon en genieten van de overweldigende natuur. Er zwemmen hier zelfs enkele schildpadden rond. Als we na een paar dagen weer vertrekken kunnen we in eerste intantie de weg terug tussen het koraal niet vinden en om te voorkomen dat we vast komen te zitten moeten we terug naar de ankerplek om van daaruit opnieuw de route op te pakken. Lang leve de GPS.

De volgende stop is Oyster Bay waar we met laag water aankomen. We willen het liefst helemaal naar binnen varen, tussen een paar eilanden door maar het is te ondiep. In het buitenste baaitje liggen twee andere boten, "Mokisha" en "Reflections" en daar is nog net plek voor onze Happy. Het waait behoorlijk en het duurt een dag voordat we van boord gaan. Met onze Mini pruttelen we een mooie rivier op. Aan het eind is een zogenaamd "Blue Hole" van waaruit het water voor deze rivier uit de grond komt. Het water heeft inderdaad een merkwaardige blauwe kleur en voor toeristen is de plek fraai versierd met bloemen. Wij treffen er niemand aan als we wat rond dobberen in het blauwe gat. We spoelen wat wasgoed uit in het ijskoude zoete water en op de weg terug laten we de buitenboordmotor uit en drijven rustig op de stroom helemaal terug naar de baai.

Voordat we hier weer vertrekken willen we nog een keer met een aantal andere zeilers gezellig uit eten in het Oyster Bay Resort. We spenderen bijna al onze laatste vatu's en omdat we tot aan Australië geen flappentapper meer tegenkomen moeten we gokken dat we nog net genoeg geld overhouden.

Hog Bay

Omdat er harde wind uit de verkeerde richting op komst is willen we weg uit deze krappe niet zo beschutte ankerplek en dus varen we op ons fokje verder naar het noorden om veilig te ankeren in Hog Bay. Samen met de mensen van "Mokisha" en "Reflexions" gaan we snorkelen bij een bijzonder fraai koraalrif en bezoeken we Champagne Beach, waar het zand witter en fijner is dan wat je normaal ziet. Aan de wal ontmoeten we Tjon die vraagt om een lijn voor zijn kalf zodat die weer wat meer ruimte heeft om te lopen. De volgende dag komen we een oude val brengen en hij is verbaasd dat wij willen zien hoe hij zijn kalf aan de lijn vastbindt. We helpen hem en zijn onaangenaam verrast over de onvriendelijk manier waarop ze hier met hun beesten omgaan. Alles gaat gepaard met veel getrek en geduw terwijl zijn zoontje probeert het kalf te slaan. Tja, de Partij voor de Dieren is wel heel ver hier vandaan.

Het zwemmen in deze baai is een heel aparte ervaring, er komt koud zoet water uit de grond. Daardoor krijg je vlagen van koud en warm water langs je heen en als we voor de zoveelste keer onze boot willen schoon krabben blijkt dat het mengsel van zoet en zout water het zicht iedere keer vertroebeld, alsof je het beeld niet scherp kan krijgen.

Santa Maria

Vol verwachting varen we naar Losalava op Santa Maria. Dit is de plek waar de vrouwen watermuziek maken. We hebben een kort stukje op een reclamefilmpje gezien en kijken er naar uit om het hier in het echt mee te maken. Als we net het anker hebben laten vallen komt Mariska langs in haar kano. Ze biedt ons wat fruit aan en als we haar vragen wat ze in ruil hiervoor wil hebben vraagt ze heel verlegen om schriften en pennen. Dat vinden we super en we beloven haar dat we morgen langs zullen komen.

De volgende dag gaan we aan de wal en vragen we over de watermuziek. We worden op onze wenken bediend want speciaal voor ons zal morgenochtend een voorstelling worden gegeven en omdat we bijna door ons geld heen zijn hoeven we geen vijfduizend vatu te betalen, een stapel tweede-hands T-shirts is voldoende.

Later op de dag bezoeken we Mariska. Haar vader blijkt de chief van het dorpje te zijn en als we een tas met allerlei kleinigheidjes uitpakken, met ook de schriften en pennen voor Mariska, worden we weer overladen met fruit en groente, onder andere een grote pompoen. We krijgen een rondleiding door het dorp en de omgeving en worden uitgenodigd om voor vertrek bij hen te komen eten.

De volgende ochtend om kwart voor acht komt er iemand in een kano langs om te vertellen dat de dames voor de watermuziek klaar zijn. Gewapend met een stapel T-shirts roeien we naar de wal en vinden daar acht fraai aangeklede dames. Voordat de voorstelling begint krijgen we een bloemenkrans omgehangen. Dan lopen de dames het water van de baai in. Als ze tot hun middel in het water staan beginnen ze met hun handen en armen op en door het water te bewegen. Diepe tromgeluiden worden afgewisseld door hoge splashes, de variatie in geluiden is werkelijk overwelmend. De ervaring van deze voorstelling op dit unieke plekje in de wereld is niet met woorden te beschrijven en overtreft onze verwachting. Achteraf worden de T-shirts verdeeld en met het ritme van spetterend water nog in ons hoofd gaan we weer aan boord.

We blijven nog een paar dagen en de avond voor vertrek eten we bij Mariska en haar familie. Ook hier krijgen we weer een bloemenkrans om, deze keer gemaakt van Afrikaantjes. Geheel volgens lokaal gebruik krijgen wij een maaltijd voorgeschoteld terwijl de familie toekijkt. De pompoencake die Dory had gebakken bracht gelukkig uitkomst; terwijl wij ons bordje leeg aten bleven zij van de cake snoepen.

Uitchecken in Sola

Het einde van ons Vanuatu avontuur is in zicht. Er lijkt een erg goed weerwindow aan te komen om de overtocht naar Australië te maken. We varen van Santa Maria naar Sola om daar uit te checken. De ankerplek is vrij onrustig en wij vinden het eiland niet zo aantrekkelijk. Goed dat we gepland hebben om hier niet lang te blijven. Als de tweede avond dan ook nog een plaatselijk commerciële motorboot gevaarlijk dicht bij ankert en hun anker begint ook nog eens te krabben, hebben we helemaal geen plezier meer in deze plek. We checken uit, maken ons laatste vatu's op en vertrekken op weg naar Kangeroeland.