Thuis in Suriname

Brownsberg

Ik doe mijn ogen open, wakker gemaakt door een schokkende beweging van de bus, kijk naar buiten en zie een rode weg met veel groen aan de rechterkant en hoogspanningsmasten aan de linkerkant. Langs de kant van de weg zie ik een wandelende takkenbos, er loopt natuurlijk iemand onder maar het formaat van de indiaan valt weg in verhouding tot de takken die hij of zij draagt. We zijn op weg naar Brownsberg. Ella, een oud collega, is met ons mee en als ik me omdraai zie ik dat haar blonde haar en haar gezicht door het zand van de weg helemaal rood zijn gekleurd. Zou haar witte rokje ooit weer wit worden?

Brownsberg is een vijfhonderd meter hoge berg waar veel eco-toeristen naar toe gaan. Je hebt er prachtig uitzicht op het Brocopondomeer. We slapen daar twee nachten in een hangmat en in het restaurant eten we de heerlijkste gerechten voor een zeer schappelijke prijs. De wandeling naar de Witikreek, beneden aan de berg, is voor ons een hoogtepunt. Het is een kraakheldere kreek waarin we onze bezwete lijven wassen.

Op de terugweg durf ik amper mijn benen te bewegen want die zitten min of meer klem onder het dashboard en als de chauffeur naar de tweede versnelling schakelt moet ik eventjes mijn been optillen. Maar ja, van de heenweg weet ik dat je achterin echt helemaal door elkaar wordt geschud en dat valt hier voorin wel mee.

Regentijd

Een land dat zo groen is als Suriname en waar het tropisch regenwoud zo uitgebreid is, daar kan je natuurlijk veel regen verwachten. Je hebt hier een grote en een kleine regentijd en daar tussenin een grote en een kleine droge tijd. Maar wat betekent dat nu eigenlijk? Vanaf de eerste dag in Suriname houdt het ons bezig. Wat kunnen we verwachten? Een week lang regen?? Elke dag een grote bui? Niemand kan het ons vertellen, zelfs over het moment waarop een regentijd zou moeten beginnen lopen de meningen sterk uiteen. Ondertussen is het wel duidelijk dat de kleine regentijd erg lang geduurd heeft, die was al twee maanden bezig toen wij in januari aankwamen en heeft tot eind maart geduurd. April was redelijk droog en begin mei begon de grote regentijd. Deze begon met een depressie in het binnenland, gepaard met enorme overstromingen. Later regende het in Paramaribo en in Domburg ruim drie dagen lang met slechts enkele droge periodes. Is dit wat we nu de komende tijd krijgen? Ja, zeiden sommige mensen, maar gelukkig valt dat wel mee. Er volgen een paar droge dagen met zo nu en dan een bui. Dat is toch wel veel aangenamer. We rekenen er nu wel op dat het tot ergens halverwege juli veel zal regenen, het is niet anders.

Wat betekent die regen voor ons? In de stromende regen naar de kant roeien als we naar ons werk moeten en dan kletsnat naast iemand in de bus zitten is natuurlijk heel gênant. De was doen die er vervolgens drie dagen over doet om te drogen. En alles aan boord schimmelt, vloeren, wanden, gordijntjes, kussens, overal zie je schimmelvlekken dus we blijven poetsen en wassen. Maar ondanks deze ongemakken hebben we het hier nog steeds naar ons zin.

Gestolen goed

Er vaart een Bavaria zeilschip de rivier op. Wat zou zijn nationaliteit zijn? Er wappert namelijk geen vlag en ook een gastenvlag ontbreekt. Vanaf de kant zien we een al wat oudere man die het anker wel heel dicht naast de onze laat vallen. Pas als hij naar de kant roeit spreken we hem er op aan. Hij blijkt een Duitser te zijn die alleen vaart met een boot waarvan het Spaanse registratienummer is overgeschilderd. We vragen of hij ergens anders wil ankeren maar hij verzekert ons dat dat echt niet nodig is. Wij gaan dus maar snel aan boord om in ieder geval stootbillen op te hangen. Het gaat net goed, maar de avond is verknald. Als de Duitser terug aan boord komt ziet hij gelukkig toch wel in dat hij iets verderop opnieuw moet ankeren.

Een paar dagen later horen we dat hij is opgepakt door de politie. Het riekte al naar misdaad, zo'n boot zonder naam en zonder vlag. Later komt de waterpolitie vertellen dat de Duitser naar zijn heimat is terug gestuurd en dat de eigenaar binnenkort het schip komt ophalen. De Duitser had het schip op Lanzarote gehuurd en was er gewoon mee weggevaren. Helaas voor hem zat in het schip een zogeheten GPS-tracker. Hiermee is het schip via satellietsignalen overal ter wereld op te sporen.

Een paar dagen later roept de politie ons op het bureau, dat overigens vlak naast onze ligplaats is. Wat zou er nu weer aan de hand zijn? Gelukkig is het goed nieuws: Mickey, ons buitenboordmotortje dat vier maanden geleden werd gestolen, is teruggevonden. We moeten hem gaan identificeren op een ander politiebureau. Daarvoor krijgen we de volgende dag een lift van een aardige bakra, Lieuwe, die hier zaken doet. Het is onmiskenbaar onze Mickey want het serienummer komt overeen met wat wij destijds in de gebruiksaanwijzing hadden genoteerd maar ach, wat is-tie mishandeld. We moeten nog enkele weken wachten voordat we hem weer mee mogen nemen en kunnen gaan vertroetelen.

Ons dagelijks leven

Op de dagen dat we niet werken hebben we veel contacten met allerlei mensen. We zijn uitgenodigd op een Hindoestaanse verjaardag. Daar vermaken we ons goed met muziek maken en dansen. We vinden het bijzonder om te zien dat oma met haar kleinkind danst. Het is leuk om het Surinaamse leven van dichtbij te bekijken.

Onze "eigen" Oma, die in haar tentje Sandora aan de waterkant in Domburg zestien jaar heeft gewerkt, neemt afscheid en haar eet- en drinkgelegenheid gaat sluiten. Jan Willem en Petra van de Witte Raaf helpen mee met het organiseren van een groot afscheidsfeest voor Oma. Ze zit met haar zeventig jaar nog erg soepel in het lijf en heeft geen problemen met tillen van een kratje bier of een grote emmer water. Ze vond het heerlijk om het leven van de zeilers te volgen en kan ongelooflijk giechelen als er mopjes worden verteld. Vanaf nu gaat ze niet achter de geraniums, maar tussen de orchideeën zitten en in haar tuintje werken.

Hans is gegrepen door een virus met als gevolg een fikse buikpijn en buikloop. Gelukkig houdt het hem slechts een enkele dag op bed en na drie dagen smaakt het bier hem alweer goed. Dory heeft op een van de stoepen van Paramaribo, die zo geweldig goed bestraat zijn, haar enkel verzwikt. Gelukkig valt de schade mee en is het lopen al weer snel mogelijk. Wel blijft haar enkel voorlopig pijnlijk en opgezet.

Met alles wat we hier meemaken voelen we ons thuis in Suriname.