Happy Monster: Sailing Around the WorldHappy Monster Logo
Happy Monster: Sailing Around the World
22 juni 2007

Galapagos en de Stille Oceaan

De Galapagos

Na dertien dagen varen komen we aan op de overvolle ankerplek bij Puerto Ayora op Santa Cruz, een van de eilanden van de Galapagos. We liggen ver van de wal af maar komen tot de ontdekking dat er een taxiservice is waarmee we makkelijk en voor slechts één dollar aan land kunnen komen.

Een belangrijke winkelstraat in Puerto Ayora op de Galapagos EilandenOnze eerste zorg hier is het laten vullen van onze gasflessen en het vinden van het gaslek waar de dolfijnen ons voor hebben gewaarschuwd. Al snel blijkt dat het vullen van onze drie gasflessen geen enkel probleem is, na twee dagen zitten de flessen weer boordevol. Met een beetje zeepsop vinden we het lek, het is de regulator op de gasfles die het gas laat ontsnappen. De gasflessen staan in onze ankerbak dus het weglekkende gas komt gelukkig niet in de bilge van onze boot. Een van de twee reserve regulators blijkt op exact dezelfde plek te lekken, dus met onze laatste regulator kunnen we in ieder geval nog een maaltijd bereiden en heet water voor een bakkie koffie maken. We kopen in een prachtige ijzerwarenwinkel twee nieuwe regulatoren van Chinese makelij en laten ergens anders een adaptor maken zodat ze op onze gasflessen passen.

Tortuga Bay

Nu alle problemen weer zijn opgelost is het tijd om eens lekker de toerist uit te hangen. We maken een prachtige wandeling naar Tortuga Bay, waar we een hele stoet zwarte leguanen langs zien komen. Waarschijnlijk is het tijd voor hun middagdutje want ze verdwijnen allemaal onder dezelfde struik waar ze heerlijk in de schaduw een dutje doen. Er liggen er wel twintig. Even verderop is een soort binnenzeetje, een lagune waar je voor vijf dollar een wiebelige kayak kunt huren. Een uur lang peddelen we over de lagune en zien prachtige schildpadden en statige stingray's. Aan de rand van de lagune peddelen we tussen tientallen white tipped haaien. Niet omvallen is prioriteit nummer één, goed kijken nummer twee want we hebben geen fototoestel meegenomen in de kayak.

Tijdens de wandeling terug staan we versteld van alle vogels die nergens bang voor zijn. Ze blijven gewoon zitten als je dichtbij komt. Je hoeft geen doorgewinterde beroepsfotograaf te zijn om hier de prachtigste plaatjes te schieten.

Zeehonden, pinguins en een walvishaai

Samen met enkele andere zeilers boeken we een dagtocht naar het eiland Floriana. Op een snelle boot met twee honderd PK motoren achterop vliegen we over het water en na een uur of twee varen dobberen we met flippers en duikbril in het water, vlak bij een stel zeehonden. Deze komen naar ons toe en het is werkelijk prachtig hoe een van de zeehonden Dory's hand aanraakt. Wat zijn deze dieren in het water toch soepel en sierlijk, ze dansen als ballerina's zeer behendig om ons heen.

Deze schildpad kon niet aan de lens ontkomenNa de lunch op de snelle motorboot varen we langs een eilandje met blue footed boobies en tot onze verbazing zitten er ook pinguins op de lage rotsen vlak bij het water. Vlak onder de boot zwemt opeens een walvishaai en Dory gaat opnieuw met duikbril en flippers te water. De walvishaai laat zich niet zomaar fotograferen maar een niets vermoedende schildpad kon niet aan de lens van de wegwerpcamera ontkomen.

We gaan weer zeilen

Na veertien dagen op de Galapagos Eilanden en met voldoende voorraad aan boord liften we het anker en hijsen de zeilen. De langste oversteek van onze wereldomzeiling gaat beginnen.

Halverwege

Halverwege de Stille Oceaan zijn we op het meest desolate plekje van de wereld. Ruim tweeduizend kilometer in de omtrek is er geen land te bekennen. Wat bezielt ons om hier te zijn en belangrijker nog, hoe voelt het? Het voelt vredig, alles komt tot rust. Als de zee en golven ons niet te hard heen en weer gooien is het super op de oceaan. De wolken, de kleuren van de lucht en het golven van het water blijven fascinerend. De zonsopkomsten en ondergangen zijn vaak betoverend. De kleuren van de lucht rondom ons van grijzig tot knalblauw en van lichtroze tot knalrood bekijken we iedere dag opnieuw.

Soms is het leven op de oceaan ook zwaar, als golven en wind ons heen en weer gooien, als voor de zoveelste keer iets omvalt door een heftige schommeling, dan is alles wat je moet doen vermoeiend. En erger nog als je grootzeil scheurt en het al schommelend gewisseld moet worden. Blauwe plekken en spierpijn zijn dan het gevolg, maar als de klus geklaard is en het gescheurde zeil weer geplakt dan voelen we ons opnieuw tevreden en gelukkig. Soms komt er een groep dolfijnen om de boot. Dat is elke keer weer een feest. Als ze uit het water springen roepen we allebij oohhhh en aahhhh en juichen we uit volle borst.

Het leven aan boord kan soms ook heel gezapig zijn en het voelt dan vaak alsof we dit heel lang zouden kunnen volhouden. Maar we bereiden ons voor op een aankomst op Fatu Hiva, het meest zuidelijke eiland van de Marquesas Eilanden. Door lezen en op de kaart te kijken worden de exotische namen werkelijke plaatsen die we gaan bezoeken. Vaak is het maar moeilijk te bevatten dat we bezig zijn de wereld rond te zeilen, maar we zijn al bijna op de helft. Het is een droom die werkelijkheid aan het worden is.

Vijfzesde

Regelmatig moet de spinaker omhoogNog vijfhonderd mijl, dan komen we aan op Fatu Hiva. Helaas is dat al drie dagen zo, die vijfhonderd mijl zouden we in vijf etmalen kunnen afleggen maar het is bijna windstil en het enige wat we doen is een beetje dobberen. Overdag gaat de spinaker omhoog om zoveel mogelijk gebruik te maken van de momenten met wind maar regelmatig hangt-ie als een lege zak naar beneden. Hoe moet dat als we hier niet weg komen? Als het flink waait en we gaan met vijf knopen vooruit denken we altijd dat dat de hele tocht zo blijft maar als we stil liggen omdat er geen wind is denken we dat ook. Natuurlijk weten we dat de wind voortdurend veranderd maar na drie dagen geloof je daar soms niet meer in. Ook het weerbericht dat we binnen halen zegt niet veel. Het is een weersvoorspelling voor een veel te groot gebied en daarom erg vaag. Blijven we voor eeuwig hier op de Pacific?

Tijdens de oversteek van de Atlantische Oceaan in 2005 hadden we ook niet veel geluk, het weer was onrustig vanwege de vele orkanen die er in dat jaar waren. Nu hebben we weer pech want het is een zogeheten "El Nino" jaar met als gevolg dat het weer wederom in de war is. Normaal blaast hier een wind met een constante kracht en richting maar we hebben de afgelopen dagen voor de wind, aan de wind over bakboord en aan de wind over stuurboord gevaren, voor zover je al kon spreken over wind. Maar we ploeteren verder en doen er alles aan om ieder zuchtje wind op te pakken.

Aankomst

Sproojkesachtig landschap op Fatu HivaWe varen nog een week en krijgen dan eindelijk land in zicht. Fatu Hiva, het meest zuidelijke eiland van de Marquesas Eilanden ziet er, bij de opkomende zon in de vroege ochtend prachtig uit. We varen de baai in waar we het anker laten vallen en we worden verrast door het sprookjesachtige landschap. Ruige rotsen in de meest fantastische vormen rijken hoog in de lucht afgewisseld door glooiende groene heuvels met aan de waterkant een klein dorpje. Na vijf weken met alleen maar water en lucht kunnen we maar geen genoeg krijgen van al het groen om ons heen. Andere zeilschepen in de baai verwelkomen ons enthousiast en zijn verbaasd als we vertellen dat we vijf weken over de oversteek hebben gedaan, maar onze uitleg dat we in die drieduizend mijl maar vijftien uur op de motor hebben gevaren verklaart veel.

Hier op Fatu Hiva gaan we eerst eens lekker uitrusten van de vijf weken op zee. Daarna gaan we plannen maken om de eilanden van de Marquesas en de rest van Frans Polynesië te verkennen.

Copyright © 2004-2025 Dory Janssen en Hans van Domselaar