Oppassen dat we geen Kiwi worden

We settelen ons en krijgen een droef bericht

Daar wonen we dan, als landrotten in Pukekohe (spreek het uit als Poekekauwi). Langzaam settelen we ons en krijgen een normaal werkritme te pakken, althans, dat geldt voor Dory maar nog niet voor Hans. Dory gaat dagelijks naar haar werk en Hans blijft als huisman thuis waar hij zo af en toe een programmeerklusje doet. In deze periode krijgen we het nieuws uit Nederland dat Dory´s moeder is overleden. Omdat we zover weg zijn is het moeilijk te geloven. Gelukkig helpt het filmpje dat Eric tijdens de begrafenis heeft gemaakt bij het ver-werken van het verlies en hoewel het erg afstandelijk blijft maakt het alles wel meer tastbaar. (Schoon)moeder is zevenentachtig jaar geworden en heeft een goed leven gehad.

Hans solliciteert regelmatig naar een baan als PHP- en website developer maar helaas steeds zonder enig succes. Vorig jaar zou het geen probleem zijn geweest om een baan in de IT te vinden maar nu is het echt hopeloos. Het geeft echter wel de gelegenheid om weer op de hoogte te komen van de laatste ontwikkelingen op het gebied van websites bouwen.

De eerste weken in ons huisje maken we erg veel onkosten en leven daarom van een krap budget. Dory's salaris is niet toereikend om alles te betalen, de grootste maandelijkse onkostenpost is de jachthaven waar Happy ligt.

Happy gaat landinwaarts

Om maandelijks veel geld te besparen besluiten we om voor Happy een ander plekje te zoeken. Na enig rondvragen en heel veel geduld, hebben we eindelijk contact met de eigenaars van een jachtclub met paalmoorings in de Wairoa Rivier, vlak bij Clevedon, dichterbij Pukekohe dan waar Happy nu ligt. Het contact verloopt moeizaam en wekenlang belooft de eigenaar ons terug te bellen maar eindelijk is het dan zover.

Het is een stralende maar ijskoude ochtend als we de dure jachthaven verlaten om Happy naar zijn nieuwe plekje te brengen. We hebben de tocht goed moeten plannen want hier en daar is het water zo ondiep dat we alleen bij hoog water de Wairoa Rivier kunnen bereiken. Er staat een lekker windje en we kunnen een groot deel van de tocht lekker zeilen. Als we de rivier naderen en het water ondiep wordt zien we de palen in het water staan die de vaargeul aanduiden. Dat is makkelijk en op datzelfde moment merken we dat we totaal niet meer vooruit komen. We zitten vast in de blubber! De palen hadden alsmaar een rode rand en nu zien we dat de laatste paal een vage groene streep heeft. Die hadden we dus aan de andere kant moeten nemen. Gelukkig is het maar blubber en komen we zonder schade snel weer los. We varen nog een flink stuk landinwaarts en eenmaal bij de bootclub aangekomen manoeuvreren we Happy keurig tussen de palen. De kiel zal met laag water regelmatig in de blubber steken maar dat zal de pret niet drukken. Het is veilig en lekker goedkoop.

Kookcursus

Om een beetje ingeburgerd te raken geven we ons op voor een cursus oriëntaals koken. Gewapend met allerlei ingrediënten gaan we acht weken lang, iedere woensdagavond naar de Pukekohe Highschool om daar de fijne kneepjes van de Oosterse keuken onder de knie te krijgen. Eén van de hoogtepunten is het maken van sushi, het blijkt verrassend eenvoudig om dit populaire Japanse gerecht te maken. Ook de gestoomde broodjes bapau en de Vietnamese loempia's zijn makkelijk te maken en bijzonder smakelijk. In totaal leren we om zeven verschillende gerechten te maken waarvan we steeds twee keer genieten: één keer op de avond dat we ze maken en daarna de volgende avond als we ze opeten. Nokiro, onze Japanse lerares geeft ons de tip dat we veel van de gerechten eenvoudig in de koelkast enkele dagen kunnen bewaren maar ja, we wonen hier nog maar net en we hebben dus nog geen koelkast!! Robert, een van onze medekookstudenten heeft er nog één in de garage staan die daar toch maar staat weg te rotten en die mogen we gratis komen ophalen. Op een avond pikken we hem op en zijn blij verrast over de goede conditie waarin die nog verkeert. Zo wordt ons huishouden steeds completer.

Hans speelt de bas

We voelen ons al aardig ingeburgerd maar er ontbreekt toch nog wat. Hans speelde in Nederland jarenlang basgitaar in een blues- en rockband en dat zou hij hier eigenlijk ook moeten doen. Maar ja, we hebben geen basgitaar en het vinden van medemuzikanten is niet zo eenvoudig. We gaan naar wat lifemuziek kijken en proberen contact te maken met de muzikanten. Net als we er over denken om een advertentie in de krant te plaatsen komt er een man bij Dory in de winkel voor een gratis hoortest. Hij blijkt in een band te spelen en sinds kort zitten ze zonder basgitarist. Wat een toeval! Na een eerste oefenavond blijkt Hans geslaagd te zijn voor de test en is hij nu lid van de band “Catfish Rita”. Elke maandagavond oefenen ze bij Henrik, de van oorsprong Deense gitarist die, samen met zijn Engelse vrouw Ali, nog niet zo lang geleden een enorm stuk land heeft gekocht met een prachtige boerderij daarop.

Koeien, varkens, biggetjes, paarden, en natuurlijk schapen.

We zijn uitgenodigd voor een feestje bij Henrik en we gaan vroeg in de middag al op weg. Nu kunnen we eindelijk het enorme landgoed eens bij daglicht bekijken want we zijn er alleen nog maar 's avonds geweest. Het is prachtig weer, het zonnetje schijnt en vanaf het terras van het huis hebben we een geweldig uitzicht over het groene glooiende landschap met hier en daar een groepje bomen en hekken die het land opdelen in verschillende weilandjes met paarden en koeien. We wandelen naar de stal waar een paar dagen geleden acht biggetjes zijn geboren. Alex, de zoon van Ali en Henrik is net bezig om de varkens te voeren zodat wij even de tijd hebben om de kleine roze schreeuwlelijkerds op te pakken en te knuffelen. We blijven hier vanavond slapen dus maken we morgen onze wandeling af.

Het feest is erg gezellig en we krijgen complimentjes over onze eigen gemaakte sushi die we voor deze gelegenheid in elkaar hebben geknutseld. Er is eten in overvloed en natuurlijk wordt er gitaar gespeeld.

De volgende ochtend maken we onze wandeling af en Henrik en Ali lopen een stukje met ons mee. Omdat zij niet veel tijd hebben gaan wij zonder hen verder. We lopen over de weilanden, klimmen over hekken en de koeien blijven voor ons uit rennen. Paarden zijn wat dat betreft veel slimmer, die gaan gewoon even aan de kant en doen verder niet moeilijk. We lopen helemaal tot aan een riviertje, de grens van Henriks grond. Het is haast niet te bevatten dat Henrik en Ali hier nog maar zelden zijn geweest, zo groot is hun land.

Het weer.

De winters in Nieuw Zeeland zijn nooit zo koud, althans, hier op het noordelijke eiland. Vorst is zeldzaam en het is de overvloedige regen die de winters onaangenaam kunnen maken, zo wordt ons verteld. De huizen zijn hier dan ook niet zo geïsoleerd als in Nederland, de meeste huizen hebben helemaal geen isolatie. Tot ergens in mei was het weer prima, niet te koud en niet te nat. Toen brak er een periode met nachtvorst aan en elke ochtend moesten we ijs van de voorruit krabben. Dat dit zelden voorkomt blijkt wel uit het feit dat je hier nergens een ijskrabbertje kunt kopen. Het waait vaak erg hard en in ons niet geïsoleerde huisje (ja, hier in huis zelfs waait de wint), waarin we alleen maar een open haard hebben is het regelmatig koud. Een gekregen elektrisch kacheltje draait soms overuren. Inmiddels hebben we in de afgelopen periode zeker twintig keer een flinke nachtvorst gehad en dat is hier in geen dertig jaar voorgekomen. We zullen blij zijn als de zomer weer begint.

Ook al kijken we er naar uit om volgend jaar weer te gaan zeilen, we wennen hier snel, hebben het erg naar ons zin en we moeten oppassen dat we geen Kiwi's worden.