Van Nieuw Zeeland naar Tonga

Snelle Happy

Hè hè, we varen weer en dat valt niet mee want na een half jaar als landrot te hebben geleefd zijn we de eerste drie dagen van de reis weer behoorlijk zeeziek. We hebben de afgelopen tijd hard aan Happy gewerkt en zijn nu met de vele verbeteringen op weg. We kunnen nu bijvoorbeeld onze navigatielichten aanhouden omdat er nu energie zuinige led-lampjes inzitten. Maar de mooiste verbetering is ons nieuwe zeil, het ziet er prachtig uit, het scheurt niet bij de eerste de beste harde windvlaag en het grootste wonder is dat het ons bootje veel beter vooruit trekt. We varen snelheden die we het laatste half jaar niet meer bereikt hebben. Natuurlijk, het onderwaterschip is ook weer mooi glad, dat helpt ook en het lijkt erop dat we deze keer in negen dagen naar Tonga varen, tien dagen korter dan de reis naar Nieuw Zeeland toe. Ook genieten we van ons nieuwe toiletje, een nieuwe pot en pomp maar ook gezellig gemaakt met schelpjes, steentjes en stukjes koraal.

Terug in de tropen

De tocht verloopt makkelijk, met goede wind en we komen inderdaad na negen dagen in Tongatapu aan, het meest zuidelijke eiland van Tonga. De eerste avond ankeren we voor "Big Mama" en genieten van het tropische uitzicht, heerlijk om weer terug te zijn in de tropen, alleen jammer dat de temperatuur nog niet echt tropisch aanvoelt, het is wel 22 a 23 graden, maar dat is niet zo warm als we gewend zijn van Tonga. De volgende dag steken we over naar Nuku'alofa, de hoofdstad van Tonga. Het is hartverwarmend om de vriendelijke bevolking van de "Friendly Islands" weer te ontmoeten, we checken in bij de douane en immigratie, kopen groente op de markt en emailen bij "Friends Cafe".

Na twee weken zijn we klaar om weer verder te gaan maar helaas, Dory krijgt een griepje en hangt drie dagen tussen bed en bank. Als ze na een week weer is opgeknapt dient het volgende probleem zich aan: het weer, er komt hele harde wind aan. De eilanden van de Ha'apai groep, een ander deel van Tonga waar we heen willen hebben erg weinig beschutting, met harde wind en regen is het daar niet veilig en dus stellen we ons vertrek nog maar een weekje uit en blijven veilig in de haven. Tenslotte is het helemaal niet leuk om op een mooi maar onveilig plekje te liggen met hoge golven die er voor zorgen dat we niet met ons minimonster aan de wal kunnen.

Tongatapu verkennen

We besluiten dan maar voor een dagje een auto te huren. Als we in de ochtend de auto ophalen tussen de verkoop van groente en tweedehands kleding, hoeven we alleen maar een rijbewijs te tonen. Andere officiele papieren gaan er niet over tafel en over verzekering of borg wordt al helemaal niet gesproken en we betalen slechts 25 euro voor de hele dag. We pikken At en Dia van de Angelique II op en crossen het hele eiland Tongatapu over. De blowholes, waar de oceaan het water meters hoog omhoog spuit zijn absuluut indrukwekkend, vooral omdat het behoorlijk waait. Een grote poort uit vroegere tijden is fraai maar een oud koningsgraf en de plek waar captain Cook ooit is geland stellen niet zoveel voor. De grote verassing van de dag is de Hina cave, een grot aan het strand waarvan de eigenaar acht maanden geleden is terugkomen uit Australie om op verzoek van zijn opa er iets mee te doen. De grot was verwaarloosd, vol met grafiti en overwoekerd. Samen met een groep jongeren uit het nabijgelegen dorp is er keihard gewerkt en sinds twee weken is de grot weer geopend voor publiek. De lunch wordt geserveerd in de stam van een bananenboom en de bananen voor het nagerecht hangen boven de tafel. Het uitzicht op het witte strand met palmbomen en daarachter de oceaan is werkelijk adembenemend. De eigenaar heeft een aantal jongeren ook het Tonganeese dansen laten leren en nu wordt er elke vrijdagavond een dansvoorstellingen gegeven, compleet met live-muziek en buffet. Het is prachtig om te zien hoe er in een paar maanden tijd een groep jongeren heeft geleerd om toeristen te vermaken.

Vast gelopen

Het weer is goed en eindelijk vertrekken we uit de haven van Nuku'alofa. We gooien de lijnen los en Hans draait het anker omhoog. De hoeveelheid blubber die met de ankerketting mee komt is niet te geloven, alles op de voorpunt inclusief Hans zit onder een dikke laag modder. Er zijn heel wat emmers water nodig om de boel schoon te krijgen en eindelijk varen we de haven uit. We gaan naar Atata, een eilandje tien mijl verderop. Van daaruit kunnen we in één dag naar Ha'apai varen. Het weer is nog steeds een beetje onrustig en de wind best behoorlijk dus we varen alleen op ons voorzeil. Als we bijna bij de ingang van het koraalrif zijn starten we de moter en Hans gaat op de voorpunt staan om ondieptes te signaleren. Hij helpt Dory even met het inrollen van het voorzeil en dan gebeurt het! "STOP" schreeuwt Hans en Dory geeft gas achteruit maar helaas te laat, we voelen dat we vast zitten. Gas achteruit, vooruit, sturen naar links of naar rechts, er gebeurt helemaal niets. Pas na langdurig veel gas achteruit schieten we los. Nog bibberend van de zenuwen varen we nu zeer nauwlettend verder naar de plek waar we gaan ankeren. Het is een prachtig plekje waar we helemaal alleen zijn maar we kunnen er niet echt van genieten, de botsing met de Tonganeese zeebodem blijft door ons hoofd malen. De volgende dag vertrekken we vroeg en met hoog water. Als we de lagune verlaten komen we weer over het rif, maar nu is het water hoog genoeg om erover heen te varen.

De Ha'apai eilanden

De zee is nog steeds ruig en onrustig, we worden weer zeeziek als we naar het prachtige eiland Kelefesia varen. Het is gelukkig een kort tochtje en voor dat het donker wordt komen we aan bij het eiland dat ooit door de koning van Tonga is geschonken aan de familie die er nu woont. Zo ver van de bewoonde wereld is het voor de bewoners noodzakelijk om eens in de drie maanden naar een ander eiland te gaan om te provianderen. Ze zijn echter afhankelijk van boten met buitenboordmotor en vanwege oplopende benzine prijzen wordt het op en neer varen steeds moeilijker voor ze. Gelukkig levert de natuur eten in de vorm van vis en drinken in de vorm van kokosnoten, iets verbouwen lukt echter niet omdat de oogst door hun varkens vroegtijdig wordt opgegeten. We geven ze suiker, bloem, paprika's en cornedbeef en in ruil daarvoor roosteren ze op de laatste avond dat we er zijn zeer vakkundig een lief klein varkentje. Deze mensen hebben weinig besef van tijd want als wij vragen hoe lang het duurt voordat het varkentje gaar is zeggen ze dat het in een half uurtje klaar is. Pas na anderhalf uur genieten we van een heerlijk mals stukje vlees met een knapperig velletje.

We gaan verder naar Ha'avefa. Daar liggen we ook weer alleen op een grote rustige en stille ankerplek. Je hoort hier geen bulderende zee op een rif slaan, de riffen zijn ver weg. Wel hoor je op zondag vele kerkklokken luiden. Er zijn in dit hele kleine dorp wel zeven kerken, evangelisten en missionarisen van allerlei geloven hebben hier heel veel werk verzet, alle inwoners dragen de helft van hun schamele inkomsten af aan de kerk! Op het eiland ontmoeten we Manuta, een meisje van dertien die niet naar school gaat omdat haar ouders dat niet willen of kunnen betalen. Ze wil graag engels leren. We beloven op zoek te gaan naar een leerboek voor haar.

Terug in de bewoonde wereld

Na een paar dagen komen we aan bij Lifuka met Pangai, de hoofdplaats van de Ha'apai eilandengroep. Hier zijn scholen en winkeltjes en kunnen we weer alle basisartikelen krijgen. Hier komen we tot de ontdekking dat er in de scholen geen leerboeken worden gebruikt, dergelijke boeken bestaan hier gewoonweg niet. Wellicht dat we in Vava'u meer kans hebben om een geschikt boek voor Manuta te vinden.

Vanuit Lifuka varen we in een nachtje naar Vava'u, het is een mooie tocht met goede wind. We pakken een mooring op, op de grote drukke ankerplek bij Neiafu de hoofdplaats van Vava'u. Hier zijn we vorig jaar ook al geweest en hier aankomen is dan ook een klein beetje thuiskomen. Voor het eerst in drie jaar komen we terug op een plek waar we al eerder zijn geweest. Volgende keer meer over Vava'u.