Met Happy Bussy door Nieuw Zeeland
(deel 2)

In "Met Happy Bussy door Nieuw Zeeland" hebben we het eerste deel van onze vakantie in Nieuw Zeeland beschreven. We gaan nu verder met het vervolg.

De Haast-pas

We laten het prachtige Lake Paringa achter ons en via de Haast-pas verlaten we de kust en gaan opweg naar het meren gebied rond de populaire plaats Queenstown. In het informatiecentrum van Haast waar van alles te lezen valt over hoe de weg over de pas is aangelegd, lezen we ook voor het eerst het bekende gedicht over de regen en omdat het buiten giet van de regen hangen we hier nog een tijdje rond voordat we verder rijden. Voor de komende nacht vinden we een plekje aan Lake Wanaka. Onder een afdakje eten we, gehuld in regenkleding een boterhammetje en als het donker wordt kruipen we lekker in bed. De volgende ochtend is het stralend weer en we ontdekken dat we over het blauwe meer uitzicht hebben op prachtige besneeuwde bergtoppen. Het voelt alsof je hier voor altijd zou willen blijven maar helaas we hebben niet genoeg te eten bij ons dus pakken we onze boel weer in en rijden we naar Wanaka om boodschappen te doen. Deze keer kopen we wat meer blikvoer zodat we op onverwachts mooie plekjes langer kunnen blijven. Vanuit Wanaka rijden we langs de Matukitukirivier en we komen langs een kilometers lange camping die helemaal hutje mudje vol staat. Hier willen we niet staan, we gaan verder en worden getrakteerd op een wedstrijd para-gliding. We zetten onze 10 dollar campingstoeltjes voor Bussy, halen de thermoskan koffie tevoorschijn en onder het genot van een lekker bakkie zien zo'n tachtig para's naar beneden suizen. Verderop is een prachtig plekje langs de rivier waar we wild kunnen kamperen, de wc stinkt verschrikkelijk maar de natuur is er prachtig. We stoken een vuurtje en met het gitaarspel van Hans hebben we een romantische avond.

Oud en Nieuw in Queenstown

Het is de laatste dag van het jaar. "Ze zeggen" dat je moet reserveren wil je ergens kunnen overnachten. Daar houden we helemaal niet van dus we zien wel. We komen door het toeristische plaatsje Arrowtown, waar we pannekoeken bakken op een picknicktafel in het stadspark en waar we kijken naar de kleine gerestaureerde huisjes waarin Chinese goudzoekers hebben gewoond. Deze buitenlandse goudzoekers hadden het zwaar en mochten alleen maar naar goud zoeken op plaatsen waar de europese avonturiers niets meer konden vinden. 's Middags komen we aan in Queenstown, de stad waar je moet zijn voor avontuur. Bungyjumpen, wildwatervaren, parachutespringen en nog veel meer kostbaar avontuur kan je er belevenen. Rond een uur of zes vinden we een plekje op een camping in het hartje van de stad. Hoezo reserveren? Voor middernacht speelt er een geweldige band in het afgezette centrum. De toegang is gratis en je rugzak wordt gecontroleerd op alcohol, ook mensen die enigszins dronken zijn worden geweerd.

Watervallen in Milford Sound

Nadat we in de buurt van Glenorchy nog een dagje hebben gekampeerd gaan we op weg naar de Milford Sound, een van de grootste bezienswaardigheden van het zuider eiland. De tachtig kilometer lange weg slingert door prachtige heuvelachtige bossen met een steeds ruigere natuur en met watervallen gedecoreerde bergen. Halverwege stoppen we bij een zogenaamde DOC-camping om te overnachten. DOC staat voor Department of Conservation en hun goedkope campings liggen altijd midden in de natuur en hebben weinig voorzieningen, meestal alleen maar een toilet. Ons vuurtje knappert in de barbecue, in de verte ruist de rivier en de besneeuwde bergtoppen kijken vanuit de verte op ons neer. Kamperen in Nieuw Zeeland is heel bijzonder.

De volgende dag komen we in de stromende regen aan bij de Milford Sound, een prachtig fjord met (helaas) honderden toeristen die er een rondvaart willen maken. We vinden een tocht met zo'n boot erg duur. De uitzichten vanaf het land op een gedeelte van het fjord met tientallen meters hoge watervallen is al fantastisch en zeker op het moment dat de zon doorbreekt lopen we rond in sprookjesland. Maar we kunnen de verleiding niet weerstaan en besluiten om toch aan het eind van de middag een boottripje te gaan maken. We varen onder watervallen door die regenbogen maken, komen langs zeehonden, gaan helemaal de zee op en zien hoe de inham van buitenaf niet te zien is. Het moet wat zijn geweest toen in vroeger tijden tijdens een storm een schip deze inham voor het eerst ontdekte.

De Catlins

We zakken verder af naar het zuiden en op aanraden van de Lonely Planet halen we een folder bij het informatiecentrum van Te Anau met alle info over de Catlins, het gebied aan de zuidkust van het zuider eiland. Via Invergarcill, een saaie grote stad komen we weer aan zee. We stoppen bij Curio Bay en kijken uit over een rustige zee met dolfijnen. Je proeft hier ook iets van het Jurassic tijdperk want hier tref je de resten aan van een oeroud, inmiddels versteend bos. Het lijken omgezaagde bomen waarover we lopen maar als je ze aanraakt blijken ze van steen. We rijden verder over de zogenaamde Southern Scenic Route, bekijken hier en daar nog wat prachtige watervallen en komen uiteindelijk aan in Dunedin, een leuke studentenstad waar je in het gezellige centrum leuk kunt winkelen. Wij overnachten even buiten het centrum op een mooie camping. De volgende ochtend gaan we op zoek naar Tunnel Beach, beschreven in de folder maar niet aangegeven langs de weg. Dwalend en zoekend door woonwijken komen we er uiteindelijk toch en het is werkelijk de moeite waard. Van boven af zien we een enorme boog in het water staan met daar bovenop een groot grasveld. Via een smal tunneltje waar traptreden in gemaakt zijn komen we op een strandje met rotsen waarin je met slechts weinig fantasie allerlei figuren kunt zien. We genieten er een tijdje van het prachtige uitzicht en klimmen weer naar boven.

Geen dolfijnen

Op Hans zijn verjaardag zijn we bij de bolders op Moeraki Beach, grote stenen ballen die op het strand liggen, soms gedeeltelijk ingegraven in het zand. Over hoe die bollen daar gekomen zijn bestaan twee theorien, de eerste is dat het een speling van de natuur is en de tweede is dat ze van schepen uit China kwamen waarop ze als ballast zijn gebruikt. We hoopten die dag te kunnen zwemmen met dolfijnen maar helaas het regent en we gaan door naar Oamaru. Omdat er in dit gebied geen bomen groeien is dit stadje gebouwd van zandsteen. De mooie, in Victoriaanse- en Griekse stijl opgetrokken gebouwen verraden een bloeiend en rijk verleden waarin Oamaru een levendige handelshaven was. De hoop om nog dolfijnen te zien hebben we opgegeven, in plaats daarvan gaan we naar een plek waar "yellow eyed pinguins" leven. Vanaf een hoog uitzichtspunt zien we kleine puntjes in het water bewegen. De pinguins hebben de hele dag gevist en komen een voor een aan op het strand.

Mount Cook

We verlaten de oostkust en slaan de weg in richting Mount Cook en rijden langs gletschermeren met een typische blauwgroene kleur. We willen kamperen aan de rand van Lake Ohau en via een klein weggetje komen we op een kiezelstrandje aan het meer. We blijven hier overnachten, we hebben de plek helemaal voor onszelf en onder het genot van een biertje en een pinda verwennen we onze ogen met het schitterende vergezicht. Prachtig helder water, bergen met sneeuwtopen, uitzicht wat je normaal alleen op ansichtkaarten tegenkomt. De volgende dag rijden we door naar Mount Cook en het valt ons tegen dat we niet verder kunnen dan de voet van de berg. We wandelen naar een grijs, troebel gletschermeer met door stof en zand bedekte ijsblokken. 's Avonds prikt Hans ook nog per ongeluk ons luchtbed lek en terugdenkend aan Mount Cook kunnen we concluderen dat dit niet het hoogtepunt van onze vakantie is geweest.

Christchurch

Via Geraldine belanden we in Christchurch, de grootste stad op het Zuider Eiland. We zijn uitgenodigd bij Fay en Graham, familie van Tony die we in 2005 in Engeland hebben ontmoet. Fay en Graham laten ons de omgeving van Christchurch zien, via kronkelweggetjes komen we onder andere in Littleton waar we tevergeefs naar medecruisers zoeken. Daarna worden we getrakteerd op een barbecue en besluiten ze dat we geen boeven zijn zodat we mogen blijven slapen. Na een heerlijk ontbijt gaan we de volgende morgen weer zelfstandig opstap en verkennen we Christchurch verder. De openbare voorzieningen zijn hier ongelooflijk, zo vind je in het centrum een groot park met een golfbaan en een tennisveld waar je je gratis op kunt uitleven, er is een peuterspeelbadje en we bakken onze hertenhamburgers op een gratis barbecue midden in dat park.

Molesworth

Noordwaarts gaan we vanuit Christchurch naar Hamner Springs, een erg toeristisch plaatsje waar veel schaars gekleede lijven vechten om een plekje in de hete waterbronnen. Het spreekt ons niet aan en we beginnen aan de 180 kilometer lange onverharde weg door Molesworth. We rijden over een kale zandvlakte die ze "Isolated Flat" noemen en de schapen- en koeienboeren zijn de enige mensen die hier in deze droge en dorre natuur leven. We komen ze tegen als ze op paarden de kuddes over de weg brengen en naar kleine stukjes met een beetje gras leiden. Zoveel als het regent aan de westkust, zo weinig regent het hier en we treffen het dat we ook nog de heetste dag van deze zomer beleven. Bussy hijgt en puft en wordt erg warm als we heuvel na heuvel naar boven klimmen maar hij presteert het om ons veilig door dit desolate gebied te brengen. We overnachten onder wilgen aan een klein stroompje waar we in het water met stenen spelen, dijkjes bouwen zit nu eenmaal in ons Nederlandse bloed.

Marlborough Sound

Omdat we het op de heenweg gemist hebben gaan we nu alsnog naar de Marlborough Sounds, een prachtig gebied met fjorden aan de noordkant van het Zuider Eiland. We ontmoeten er Richard, hij heeft een klein zeilbootje en nodigt ons uit om de volgende dag mee te gaan zeilen. Helaas waait het te hard en in plaats daarvan wandelen we over een prachtig schiereilandje en omdat hij bioloog is geweest en nu les geeft op school weet hij veel over de natuur te vertellen. Zo blijkt, dat we omgeven zijn door Titree bomen waar ze olie van maken die tegen allerlei kwaaltjes helpt. Je kan hier zoveel plukken als je wilt, als je de blaadjes fijn wrijft ruik je de specifieke frisse geur. Hij laat ons ook zien welke bladeren je als wc-papier kan gebruiken en nog veel meer van dat soort dingen. Op een ander plekje waar we overnachten worden we tijdens de schemering door een vader met zoon geroepen, er zijn wilde herten te zien. Met de verrekijker maar ook met het blote oog zien we een hertengezinnetje dat door het veld huppelt. Gelukkig merken ze ons niet op. Onze terugreis met de ferry naar het Noorder Eiland is allang van te voren geboekt en dat is de reden dat we helaas al na drie dagen de Marlborough Sounds weer moeten verlaten.

Pinnacles

We hebben slechts een paar uur geslapen op het parkeerterrein van de veerpont en omdat het goedkoper is steken we midden in de nacht de Cook Strait over naar het Noorder Eiland. De volgende ochtend waaien wederom bijna uit onze verschoning als we in Wellington boodschappen doen. We gaan meteen door naar de zuidkust van het Noorder Eiland. Daar zien we zeehonden met hun lieve snuitjes van heel dichtbij. We overnachten bij de Pinnacles. Nog onwetend over wat Pinnacles zijn, met het vermoeden dat het een soort pijnbomen zijn, maken we een grote wandeling. En dan als we op een hoog gelegen uitzichtpunt zijn realiseren we ons opeens dat het niet om bomen gaat maar om puntige torens van steen. Dit blijkt ook een locatie te zijn waar delen van de film "Lord of the Rings" is opgenomen en er hangt inderdaad een mystiek sfeertje als je er tussendoor wandelt.

Huiswaarts

Vanaf hier gaat de reis langzaam terug naar Opua, het einde van acht weken elke dag feest is in zicht. We voelen ons uitgerust en fit om aan het werk te gaan aan onze boot. Er ligt een enorme klussenlijst te wachten. Maar we bezoeken eerst nog New Plymouth aan de voet van Mount Taranaki, een hoge berg die helaas, als wij er zijn alsmaar met zijn topje in de mist zit. We rijden weer langs Taupo waar we het genoegen hebben om uitgenodigd te worden bij Dave en Fay om in hun huis met een waanzinnig uitzicht over het meer te overnachten, de gastvrijheid van Nieuw Zeelanders is onovertroffen. We bezoeken nog een plek waar door vulkanische activiteit hete blubber uit de grond opborrelt. Het is een komisch gezicht, het klinkt grappig en het stinkt gruwelijk naar zwavel. En dan belanden we weer in Auckland, we willen er niet overnachten maar verdwalen er hopeloos vanwege de gebrekkige bewegwijzering bij een omleiding. Door deze actie worden we opeens weer herinnerd aan een fenomeen uit een ver verleden: een file, je weet wel, honderdduizend wielen op een rij op de snelweg. Omringd te zijn door zoveel auto's en lampen die van groen op rood springen en waarvoor je moet stoppen, het staat in schril contrast met de stille wegen van het Zuider Eiland. We komen er zonder kleerscheuren doorheen en we sluiten onze vakantie af met nog enkele dagen kamperen op prachtige plekjes. Uiteindelijk arriveren we weer in Opua en Happy Bussy heeft ons 8000 kilometer ver zonder haperen vervoerd.

En dan AAN HET WERK!!!!!