Happy Monster: Sailing Around the WorldHappy Monster Logo
Happy Monster: Sailing Around the World
11 augustus 2006

Nog steeds in Suriname

Het begint zo langzamerhand op een sleur te lijken zoals we hier in Suriname leven en dat is zeker niet de bedoeling van onze reis. Om de sleur te doorbreken doen we om de maand wel een tripje. En we hebben de datum waarop we Suriname verlaten vastgesteld op 12 oktober. Daar leven we nu echt naartoe. Verder proberen we de vier dagen dat we niet werken zo gevarieerd en leuk mogelijk door te brengen. Dit doen we in het gezelschap van de andere zeilers die hier in Domburg liggen, of met de Surinaamse kennissen die we hebben opgedaan.

Onze buren

De 'Erna' van Andre en LudyHet aantal boten dat we om ons heen hebben liggen varieert. We zijn hier gekomen met de Sepia en de Schorpioen, die ondertussen allang weer weg zijn. De Schorpioen is weer terug in Europa en de Sepia is zelfs al weer in Nederland. André en Ludy liggen met hun houten driemaster de Erna hier al anderhalf jaar, maar denken er nu toch over om verder te gaan naar de San Blas eilanden bij Panama. Samen met de Erna, de Witte Raaf en de Torn Too zijn wij op dit moment de enige. Jan-Willem en Petra van de Witte Raaf hebben plannen om hier een stukje grond te kopen en regelmatig terug te keren. Ingrid en Rob van de Torn Too gaan volgend jaar weer terug nadat ze hun kinderen in Brazilië hebben bezocht. Zo heeft iedereen hier zijn eigen plannen. Ook De Rob van Gaston en Britt, die op dit moment in Nederland zijn, ligt hier. Wij zorgen voor hun schip. Jacqueline en Wil zijn met hun schip de Faston ook enkele weken hier geweest. Nu ligt hun schip op de wal in Trinidad. Zelf zijn ze voor enige tijd in Nederland. Met Gijs en Paula van de Sortilege hebben we een erg leuke tijd gehad en van de zeer ervaren wereldzeilers Louis en Joke van de Archimedes hebben we veel geleerd. Eep heeft hier met zijn kleine kimkieler de Eos enkele weken gelegen maar is al geruime tijd geleden vertrokken. Als de verhalen kloppen is hij nu op Isla Margaretha in Venezuela.

Frankrijk

Ons toeristenvisum is na een half jaar verlopen. We moeten het land verlaten en met een nieuw visum terug keren, om hier weer een half jaar te mogen blijven. Daarvoor krijgen we het advies van buitenlandse zaken om naar het buurland Frans Guyana te gaan. Dat is een stukje Europa in Zuid Amerika en daar kunnen wij dus met ons paspoort zo naar toe. Op de dag van vertrek gaan we vroeg met de bus naar de stad. Daar willen we met een bus van het Nationaal Vervoer Bedrijf naar Albina.

Om negen uur vertrekt de bus maar al om acht uur verzamelen zich mensen op het busstation. Als de bus aan komt rijden gebeurt er iets dat we niet verwachten. Overal om ons heen beginnen mensen te rennen naar de nog rijdende bus en gooien tassen door open raampjes. Er wordt vreselijk gedrongen om de bus in te komen. Gelukkig weet Dory ook twee plaatsjes te veroveren. Er staat een tas op een van de stoelen maar die verhuist naar een andere plek. We zitten redelijk royaal wat ons eerst wat verbaasd totdat we erachter komen dat onze rugleuning ietsje naar achteren staat waardoor de plaatsen achter ons wel erg krap zijn.

De rit naar Albina duurt drie uur. We zijn hoopvol als de bus vertrekt maar al na de eerste bocht staan we ruim twintig minuten stil omdat een oud schreeuwerig mannetje met een heleboel spullen komt aanslepen in zeer traag tempo. Maar goed, we zijn weer op weg en nadat we de grote Wijdenboschbrug over zijn, komen we op de Oost-West verbinding en hobbelen we verder. Het Deze aardige jongeman vaart ons over de Marowijne-rivierlandschap is eentonig en de weg zo slecht dat we zo nu en dan los komen van onze stoel. Nu begrijpen we ook waarom onze rugleuning zo ver naar achteren staat. Langzaam voelen we de leuning namelijk steeds verder wegzakken. Vlak voor Albina breek hij af. De man die achter ons zit heeft zich gelukkig niet bezeerd maar hij kan er niet meer zitten.

Albina ligt aan de Marowijne-rivier. Deze moeten we oversteken om in St. Laurent in Frans Guyana te komen. Nog voordat we de bus uit zijn hebben we al een deal met een leuke jongen die ons naar de militaire politie brengt voor de benodigde en fel begeerde stempels in onze paspoorten. Daarna brengt hij ons met zijn boot naar de Franse douane aan de overkant. Ook daar krijgen we stempels in onze paspoorten. Uiteindelijk brengt hij ons naar de plek waar de busjes naar Cayenne vertrekken. En dat allemaal voor dertig Surinaamse dollars. Omgerekend is dat 8,60 euro!

Het busje vertrekt als hij vol is. Als wij instappen zijn nog slechts vier mensen nodig en dat zal waarschijnlijk niet lang duren, zegt de chauffeur. Maar helaas, het duurt vier uur voordat we eindelijk gaan rijden en we komen in het donker in Cayenne aan. De volgende dag vermaken we ons goed, eten Frans stokbrood, Franse kaas, drinken Franse wijn en zien hoe de Fransen hun kolonie goed onderhouden. De stad ziet er redelijk netjes en verzorgd uit. Aan het eind van de middag vermaken we ons met de voetbalgekte omdat Brazilië gewonnen heeft van Japan. De volgende dag racen we in een prachtig busje met dvd-speler over de mooie gladde snelweg weer terug naar St. Laurent om van daaruit naar het schildpaddenstrand bij Yalimapo te gaan.

We overnachten in onze hangmatjes, genieten van strandwandelingen en krijgen het grote hijgende kolos, dat eieren komt leggen op het strand, te zien. Wat zijn het een enorme imposante dieren. We genieten. Aan het eind van de ochtend rijden we weer terug naar St Laurent om weer met nog een stempel in ons paspoort terug naar huis te gaan. Want zo voelt Suriname nu. Aan de overkant eten weer nasi en bami en het is of we nooit weg zijn geweest.

Nederland

Een Surinaamse familie poseert aan de oever van de Suriname-rivier tijdens Keti KotiDe Nederlandse ambassade vertoont eens in de maand een film. Iedereen kan daar naar toe en het kost niets. Voor ons is het vervoer van de stad naar Domburg in de avond altijd een probleem want de bussen rijden maar tot 5 uur en een taxi vinden we te duur. Maar gelukkig gaan Ronald en Greet, onze Surinaamse kennissen waar we regelmatig contact mee hebben, ook naar de documentaire over gruwelijke moordpartijen die tijdens de binnenlandse oorlog hebben plaatsgevonden. Zij brengen ons dus 's avonds weer terug naar Domburg. Het is wel bijzonder om even op een stukje Nederlands grondgebied te zijn. De wanden zijn beschilderd met molens en koeien. Typisch Hollands. Er komen ook voornamelijk Nederlanders naar de film. Zo voelen we ons een avondje in Nederland.

Behalve dit filmavondje hebben we de laatste tijd ook nog andere uitstapjes: een avondje film kijken bij Erik en Neeta, een bruiloft waarvoor we door een oom van de bruid werden uitgenodigd, waar we de bruid en haar gom amper gezien hebben maar wel volgestopt zijn met eten en drinken, een avondje naar de diploma-uitreiking van de plaatselijke Mulo-school, een barbeknoei, georganiseerd door alle zeilers en vissers die op Domburg vaak gezamenlijk een borrel drinken. En soms een avondje life-muziek in café De Punt, midden in Paramaribo.

Copyright © 2004-2025 Dory Janssen en Hans van Domselaar