De Marshall Eilanden

Anemanot

We zitten met een koud biertje op het dek, het is al donker als we achter het eiland een vaag licht zien. Wat gebeurt er? Als we even wachten zien we de maan achter de palmbomen opkomen. Het is een plaatje uit een fotoboek, volle maan met de palmbomen op de voorgrond. We proberen het maar niet te fotograferen en genieten ervan.

We zijn gevlucht voor het drukke leven in DUD (Djarrot, Uliga en Delap), drie aan elkaar gegroeide dorpen op een klein stukje land met heel veel mensen en bedrijvigheid. We hebben een uurtje gevaren over de lagune die als een groot meer tussen de eilandjes van het Majuro atol ligt. Nu liggen we voor het eilandje Anemanot en horen achter het eiland de oceaan tegen het rif bulderen. Het idee dat we hier temidden van een duizenden meters diepe oceaan op een piepklein stukje land zijn facineert ons.

Op Anemanot wonen drie families en in het weekend komen er een paar bootjes met Marshallanen die hier recreëren. Verder is het de rust die hier regeert. We maken gebruik van deze plek om aan de altijd aanwezige klussenlijst te werken. We repareren een lek in het koelsysteem van de moter. Hans gaat de mast in voor een check, een zaling moet een stukje omhoog en de verstaging moet strakker worden gezet en zo is er nog een hele lijst waar aan gewerkt moet worden. Maar tussendoor is het genieten van de tropische visjes rond de boot, het koraal dat overal is zodat we zo vanaf Happy er naartoe kunnen snorkelen en we peddelen wat rond om aan onze conditie te werken.

Grote schrik

We bereiden ons voor om naar andere atollen van de Marshall eilanden te vertrekken. De meeste klussen zijn gedaan en beetje bij beetje vullen we onze voorraden weer aan. We willen naar drie eilanden, elk voor twee weken plus wat extra tijd om niet met slecht weer terug te varen dus we moeten het ongeveer tien weken volhouden zonder te verhongeren. De mensen op de andere eilanden leven een eenvoudig leven en hun voornaamste voedselbron is vis, rijst en kokosnoot, dus je moet alles bij je hebben.

We willen nog even een zoutwater slang vervangen omdat die een minimaal lekje heeft en daarvoor moet de vloer uit het keukenkastje. Onder dat vloertje zit de afvoer van de gootsteen die met een afsluiter en een huiddoorvoer door de romp gaat. Tot onze verbazing zijn de afsluiter, de handle op de afsluiter en de huiddoorvoer verschrikkelijk gecorrodeerd. Hans krijgt met veel moeite de handle naar beneden en daarmee is de afsluiter gesloten. Als hij hem weer probeert te openen breekt de handle los en kan de afsluiter niet meer worden geopend zodat we nu met een “verstopte” gootsteen zitten. We proberen de slangaansluiting bovenop de afsluiter los te draaien maar die breekt spontaan af. Al het brons is broos geworden. Alle andere afsluiters en huiddoorvoeren blijken ernstige sporen van corrosie te hebben. Hoe heeft dit in een half jaar tijd kunnen gebeuren?

In Opua, Nieuw Zeeland heeft iemand ons met een motorprobleem geholpen en naar aanleiding daarvan vroeg hij of alles in onze boot wel elektrisch gebond was, ofwel dat alle metalen onderdelen met elektrische draden aan elkaar verbonden waren. Als dat niet het geval is, vertelde hij, gaat er een stroom lopen rond onze boot die delen van de motor en andere metalen onderdelen van de boot kan aanvreten. Hij kon zelfs meten dat er een stroom liep rond onze boot en op zijn advies is Hans toen aan het werk gegaan om alle afsluiter elektrisch met elkaar te verbinden. Helaas was dit advies onjuist en heeft het nu een gigantisch probleem veroorzaakt. De enige oplossing is om Happy Monster uit het water te halen en alle huiddoorvoeren, afsluiters en slangaansluitingen te vervangen.

Ratten en een domme dame

We beginnen met het organiseren van de bestelling. Eerst moeten we uitvinden welke onderdelen van welke maat we nu hebben. Gelukkig is er iemand op een van de andere boten die van alles op de hoogte is en hij kan in enkele seconden vertellen welke maten we nu hebben. We ontdekken op tijd dat alle onderdelen worden gemeten naar de binnenmaat. Als we uiteindelijk de ongeveer veertig onderdelen die we moeten bestellen op een rijtje hebben sturen we het naar een technicus van West Marine die het bekijkt en vaststelt dat we goed en nauwkeurig werk hebben verricht. Hij stuurt ons lijstje door naar een dame voor de internationale verkoop. Ondertussen blijkt dat we per abuis te veel slangklemmen hebben besteld. We sturen een email en vragen alles te sturen maar alleen de order voor de slangklemmen te veranderen. We willen het met spoed hebben zodat we hier in Majuro nog voor de Kerst uit het water kunnen.

Cary van de boot “Seal” is hier al zeven jaar en wil ons helpen met de hijskraan. Hij heeft hier in de afgelopen jaren al eerder zeilers geholpen hun boot uit het water te tillen. We gaan kijken naar de plek waar ze onze boot gaan hijsen en waar Happy komt te staan. Er zijn geen echte bootsteunen en het plan is om met palmboomstammetjes de boot overeind te houden. Dat klinkt niet erg bemoedigend. Er is ook geen harde ondergrond waar onze Happy op kan staan, alleen zand. Spoelt dat niet weg als het hard gaat regenen? Onze moed zakt inmiddels tot zeker onder de knieën. We kijken een paar keer rond en proberen mensen zo ver te krijgen dat ze fatsoenlijke bootsteunen maken. Tijdens het eindeloos wachten op een van de medewerkers van het bedrijf waar dit alles moet gaan plaatsvinden, (afspraken nakomen is hier nooit iets vanzelfsprekends) zien we een rattenfamilie rond schuifelen, heel gezellig voor de beestjes maar zeker geen gewenste gasten aan boord van Happy. Onze moed hangt nu op de rand van onze sokken. We hebben er nog niet aan gedacht om te vragen hoe het toilet en de douche er uit zien als we op Eerste Kerstdag samen in de kuip alles nog eens de revue laten passeren. We zijn allebei doodsbang dat er iets niet goed gaat en dat Happy het niet gaat overleven. Onze moed is nu ver beneden onze schoenen gezakt. We hebben allebei een slecht voorgevoel en we hebben geleerd om op onze intuïtie af te gaan. Als we de andere afsluiters niet aanraken dan zullen ze het nog wel een half jaar vol houden zeker nu de elektrische draden van alle onderdelen zijn verwijderd.

Waarom varen we niet naar Fiji en gaan daar op een meer gecontroleerde manier uit het water? Maar onze gootsteen heeft geen afvoer meer. Moeten we dan met een emmer in het keukenkastje varen? We weten nog niet hoe we dat moeten oplossen maar het voelt heel veel beter dan hier uit het water.

Vlak na de Kerst komen de onderdelen binnen. Wat een klein doosje!? Het blijkt dat de domme dame alleen de slangklemmen heeft gestuurd. We bellen via Skype om alles nog eens haarfijn uit te leggen. Tijdens dit telefoongesprek haalt ze vanalles door elkaar en maakt het onnodig ingewikkeld maar uiteindelijk snapt ze het en gaat alles versturen. Gelukkig hebben wij geen haast meer. We kunnen weer ontspannen.

Warme douche en airco

Er wordt een dagje “leer zeilen” georganiseerd; mensen die hier wonen wordt aangeboden om in de ochtend een stukje theorie te leren en in de middag mee te zeilen op een van de zeiljachten. Wij melden ons aan en krijgen na de ochtend Joe en Joon aan boord. Ze komen uit Alaska en zijn hier twee jaar om les te geven op een lagere school. Ze willen een goedkope zeilboot kopen en die gebruiken in de periode dat ze hier wonen. We hebben een leuke middag en nodigen ze uit om een weekendje mee te gaan naar Anemanot. Joe is helemaal gek van duiken en vindt het een fantastisch idee. Hij neemt duikflessen mee zodat Hans ook weer eens vanuit een fles kan ademen onder water. We hebben alle vier een fantastisch weekend. Joon vermaakt zich eindeloos met snorkelen en het is gelukkig heerlijk weer.

Gedurende de kerstvakantie gaan Joe en Joon naar hun familie in de VS en hun appartement staat dan leeg. Ze bieden ons aan om het te gebruiken als we dan ook regelmatig de airco aan zetten zodat niet alles gaat schimmelen, zoals in dit klimaat gebeurd. We kunnen er warm douchen, TV kijken, in een airco ruimte zitten, in de avond onbeperkt internetten en we hoeven geen luiken open en dicht te doen als het regent. Want ondanks alle verhalen over droogte in andere jaren valt hier verschrikkelijk veel regen, bijna elke dag. We hebben in drie maanden tijd geen drie dagen achtereen zonder regen gehad.

Weer geen vertrek naar andere atollen

Nadat Joe en Joon terug komen van hun vakantie gaan we ons opnieuw voorbereiden op een vertrek naar de andere atollen. We hebben de boot weer aangevuld met allerlei lekkernijen voor de komende weken en liggen bij Anemanot te wachten op het juiste weer. Morgen is de dag met goede wind om te vertrekken.

Vandaag gaan we nog even terug naar DUD om diesel te tanken en onze nieuwe GPS en marifoon op te halen van het postkantoor. Om vlotjes van boord te kunnen, doet Dory tijdens het varen de grootzeilval naar achteren om deze aan het eind van de giek vast te maken zodat hij geen herrie maakt. Het waait behoorlijk en we maken veel energie met onze windgenerator totdat de val tussen de bladen komt. De bladen worden hierdoor beschadigd en de windgenerator is uit balans. We bestellen onmiddellijk nieuwe bladen en weer besluiten we om ons vertrek uit te stellen.

We gaan naar het postkantoor om ons pakje op te halen. Wat een grote doos?! Een GPS en een marifoon passen toch in een veel kleiner pakje? Ook hier heeft een domme dame ons iets totaal verkeerds gestuurd.

We slikken ons verdriet weg en maken weer nieuwe plannen. We varen terug naar Anemanot en verven onze Mini knalgeel! We hebben toch wel weer leuke dagen en misschien zullen we ooit de andere eilanden van de Marshalls te zien krijgen.