Happy Monster: Sailing Around the WorldHappy Monster Logo
Happy Monster: Sailing Around the World
27 juni 2011

Van de Marshall Eilanden niet naar Canton

Reparaties voor vertrek

Daar lagen we dan, in Majuro op de Marshall Eilanden te wachten op de nieuwe verstaging en de zoetwaterpomp voor onze motor. De waterpomp hebben we besteld bij Vetus in Nederland en wordt via DHL verstuurd. Het kost een lieve duit maar het arriveert, net als eerder bestelde onderdelen, na tien dagen. Het vervangen van de pomp blijkt zoals verwacht een fluitje van een cent en wederom lijkt onze motor perfect in orde. Of toch niet? Waar komt die druppel water vandaan? Is het koelvloeistof of zout water? Het blijkt zout water te zijn en het komt uit de zoutwaterpomp. Nee hè, niet weer! Gelukkig is het slechts een enkel druppeltje en het stopt zodra we de motor wat langer draaien. Waarschijnlijk heeft het pompje te lang droog gestaan.

Hans leert om nieuwe verstaging te makenEen paar dagen later komen de spullen voor de verstaging binnen. Ken, een aardige Amerikaan van de boot "Moonbird" is bereid ons te helpen. Hij heeft veel ervaring met Stalok produkten en leert onze alle tips en trucks en laat zien hoe simpel het is om verstaging in elkaar te zetten. Hadden we dit in Nederland geweten dan hadden we gekozen voor dit systeem. Op deze manier kan je op de meest afgelegen eilanden de verstaging zelf repareren of vervangen, je hebt er geen tuiger meer voor nodig.

Als de boot helemaal "Otje Pietje" is bevoorraden we opnieuw met verse producten, voor zover verkrijgbaar. De wortelen gaan in keukenpapier in een zakje in de koelkast, de eieren smeren we in met vaseline zodat ze veel langer goed blijven, de kooltjes, uien, tomaatjes, lenteuitjes en paprika's zullen we het eerst moeten eten. Van andere boten krijgen we berichten binnen over veel harde wind en onstuimige zeeën en een gescheurd grootzeil. Eén boot heeft zelfs een gebroken mast. We wachten dus nog maar een paar dagen en als we zien dat de wind minder wordt kunnen we alsnog vertrekken. Het is zover, eindelijk verlaten we de Marshall Eilanden. Het geeft een soort van opluchting.

Onderweg

Ten noorden van de evenaar ligt een gebied waar door botsing van warme en koude luchtlagen slecht weer ontstaat. Het is de Inter Tropical Convergence Zone, oftewel de ITCZ. Normaal gesproken trekt deze zone gedurende de winter naar het zuiden en is het hier droog, maar dit jaar was het anders. Neptunes beschermt ons tijdens onze tochtenDe ITZC bleef ter hoogte van de Marshall Eilanden met als gevolg dat we voortdurend veel regen hadden. Als we aan onze tocht beginnen hebben we twee doelen die eigenlijk in strijd zijn met elkaar. We willen zo ver mogelijk naar het oosten om Canton te bereiken maar we willen ook zover mogelijk naar het zuiden om uit de invloed van de ITCZ te komen. Daar komt bij dat naarmate je meer zuidelijker komt naar het oosten gaan moeilijker wordt omdat er dan een sterke stroming tegen is. Snappen jullie het nog?

We kiezen voor een strakke aan de windse koers die vooral zuid en een beetje oost gaat. De eerste drie dagen zeilen we prachtig, we hebben goede wind en we overwinnen langzaam onze zeeziekte. Dan wordt de wind minder en zowel onze koers als de richting naar ons doel, Canton, zijn waardeloos. Een paar dagen zijn we nog in staat om ongeveer vijftig mijl per dag naar ons doel te varen maar op dag zeven is het echt onmogelijk om nog voortgang te maken. Zelfs de stormfok die we erbij gehesen hadden om meer wind te vangen helpt nu ook niet meer. We dobberen zelfs achteruit en het dieptepunt is een score van slechts tien mijl in vierentwintig uur naar ons doel. Volgens de weerberichten zal de wind over ongeveer twee dagen weer terug komen dus we moeten nog maar even geduldig zijn.

Kadootje

De tweede dag van windstilte zijn we allebei een beetje treurig, het voelt niet lekker om zo rond te drijven en het slaan van het zeil is onprettig. Hans loopt over het dek om vanalles te controleren als Dory hem opeens WAUW hoort schreeuwen. Ze vliegt naar buiten om te zien wat er gebeurd. Onderweg zien we een walvishaaiDan ziet ze waarom hij de kreet slaakte. Er is een haai hoe heet het ook alweer? een walvishaai, vlak naast de boot. Het water is zo vlak en hij is zo dicht aan de oppervlakte waardoor hij prachtig te zien is. Zijn rugvin komt voortdurend boven water. Hij zwemt rondjes om de boot en we zien de witte pilotvisjes die hem vergezellen. We proberen zijn ogen te vinden maar die hebben ze goed verstopt. Na het eerste rondje om de boot pakken we de fototoestellen en maken foto's en een filmpje. In ieder geval heeft het onze stemming verbeterd. Na vier of vijf rondjes verdwijnt hij weer. Het was een kleintje van een meter of drie, waarschijnlijk is hij terug naar zijn moeder, maar die hebben we niet gezien. Het is vandaag vrijdag de dertiende maar we hebben niet het gevoel dat deze dag ons ongeluk heeft gebracht. De wind trekt weer aan en we kunnen weer zeilen.

Reparaties onderweg

Na de windstilte krijgen we behoorlijke wind en we varen een aan de windse koers met twee riffen in het zeil. Op een avond vlak voor de wachten beginnen zien we dat de fok twee kleine scheurtjes heeft. We halen hem naar beneden en plakken het zeil zoals we voorheen met onze oude grootzeilen deden. Als we hem weer hijsen lijkt alles oké, maar de volgend ochtend ziet het er toch naar uit dat het niet gaat houden. We plakken het opnieuw, nu nog zorgvuldiger en zorgen dat het zeil droog is, maar na een paar uur blijkt het niet voldoende. Dan maar graven in de voorpunt en onze genua naar buiten sjouwen. We hijsen het enorme voorzeil en moeten constateren dat we vergeten zijn hoe goed we hiermee aan de wind kunnen zeilen. We maken een gereedschap met een blokje hout en een naaimachine naald om de fok te repareren, dit blijkt heel goed te gaan, maar we geven het op omdat de genua zo goed presteert. In Fiji moet het zeil maar onder een machine bij een zeilmaker. Sneller en makkelijker dan naaien op een wiebelige boot.

Savusavu, hier zijn we naar op weg als we niet naar Canton gaanDe problemen zijn weer opgelost, althans, dat dachten we. Ondanks dat de zon volop schijnt krijgen we geen energie meer binnen via het zonnepaneel dat voorop het dek ligt. Hans meet met een multimeter op verschillende plaatsen en moet concluderen dat het paneel stuk is. Achterop het paneel zit een kastje en als we het dekseltje hebben geopend blijkt dat de inhoud helemaal is gecorrodeerd. Het is een wonder dat het kort geleden nog werkte. We sjouwen het geheel naar binnen en met een soldeerbout bakken we de vitale delen weer aan elkaar. Het verdient geen schoonheidsprijs maar het werkt weer. Nu wijzer geworden door deze ervaring binden we het paneel op een droge plek boven op de dingy in plaats van op de voorpunt. Later zullen we kijken of we het kastje beter waterdicht kunnen maken.

Niet naar Canton

Iedere dag maken we redelijke voortgang naar het oosten en eenmaal ten zuiden van de evenaar wordt het weer ook steeds beter. We zijn nu ruim twee weken onderweg en moeten eigenlijk niet verder zuidwaarts varen om Canton te bereiken. We moeten meer naar het oosten maar de wind draait langzaam in een verkeerde richting, neemt toe in kracht en het wordt steeds moeilijker om nog een goede koers te maken. Met inmiddels twintig knopen wind beuken we moeizaam tegen de wind en de golven in en met slechts 1 á 1,5 knoop snelheid naar ons doel wordt de tocht steeds onaangenamer. We moeten een keus maken: negen dagen zeilen tegen de wind in over 280 mijl naar Canton of negen dagen een makkelijke koers varen over bijna 900 mijl naar Fiji. Ondanks dat het ons heel erg spijt besluiten we voor de makkelijke weg, beter voor de boot en makkelijker voor ons. Acht dagen later komen we veilig aan in Savusavu in Fiji. Na een half jaar alleen maar platte atols te hebben gezien zijn de groene heuvels van het prachtige Fiji een genot om naar te kijken. De mensen zijn hier zo supervriendelijk en we zijn heel blij om een markt met volop verse groentes en fruit en vooral veel annanassen te zien.

Hier bereiden we de tocht voor naar Port Denarau, waar we begin juli onze Happy Monster uit het water laten tillen om eindelijk de broodnodige reparaties uit te kunnen voeren.

De ondergaande zon in Fiji

Copyright © 2004-2025 Dory Janssen en Hans van Domselaar