Van Kaaiman naar Galapagos

De Kaaiman Eilanden

Na een paar dagen wachten aan de zuidkant van het eiland Grand Kaaiman is de swell verdwenen en kunnen we terug naar een mooring vlak voor Georgetown. Het is nog vroeg in de ochtend maar er liggen al weer vijf cruiseschepen voor anker. Lokale taxi-boten varen af en aan om de passagiers met wel tweehonderd tegelijk aan wal te brengen.

Het centrum van Georgetown is volledig toegespitst op toeristen en ondanks dat het eiland geen belasting kent struikel je over de winkels waar je duty-free souvenirs, kunst, sieraden en de prachtigste horloges kunt kopen. Met vijf cruiseschepen voor de kust is de stad afgeladen met toeristen, en dan te bedenken dat er soms wel negen van die drijvende dorpen liggen, we moeten er niet aan denken.

Als zeiler ben je hier echt bijzonder, maar gelukkig vinden we Monika, een Canadese die sinds een aantal jaren voor een zeilmaker werkt. Binnen twee dagen heeft ze ons zeil gerepareerd zodat we voor het weekend kunnen vertrekken. Maar dat pakte iets anders uit, Monika bood ons namelijk aan om die zondag bij haar thuis een dagje "vakantie" te houden, inclusief een spare-ribs maaltijd en dat laten we natuurlijk niet schieten. We nemen alle vuile was mee en de hele dag brengen we door met luieren, TV kijken, internetten, douchen en zwemmen in het zwembad van de bovenbuurman. In de avond brengt ze ons weer terug naar de bar Hammerhead waar onze Maxi braaf ligt te wachten. Helemaal schoon en met drie schone wassen en heerlijk uitgerust komen we weer aan boord. Nog even de route bekijkend voor de volgende dag schrikken we een beetje. We hadden gedacht puur zuidwaarts te kunnen varen maar er is een groot rif met veel wrakken op onze weg naar Panama. Daardoor moeten we eerst meer oostwaarts waardoor de windrichting niet zo gunstig is als we hadden verwacht.

Wachtdagen

De eerste dag op weg naar Panama kunnen we een aardige koers varen maar al snel draait de wind zodanig dat we moeten kruisen. Ook de stroming hebben we tegen waardoor we bijna niet meer vooruit komen. Alleen de wetenschap dat volgens de laatste weerberichten de wind spoedig zal draaien houdt ons optimistisch. Na twee dagen zeilen worstelen we nog steeds met tegenwind en moeten we een keuze maken: we varen in één dag terug naar Grand Kaaiman en wachten op goede wind, of we blijven doorgaan met kruisen en kruipen vooruit tot de wind draait. We besluiten voor het laatste en leggen ons erbij neer dat we tijdens de komende "wachtdagen" slechts een gemiddelde van 2 km (1,3 mijl) per uur zullen halen. In de vijf dagen die volgen leggen we slechts 160 mijl af en als we bij ons waypoint komen draaien we naar een meer gunstige koers en ook de wind draait naar een betere richting. Opeens vliegen we richting Panama en na vier dagen zien we de ingang van het kanaal. Vlak voor de twee pieren waar we tussendoor moeten willen we de motor starten en de zeilen laten zakken maar we horen alleen maar klik, klik, klik als we op de startknop drukken. Na een korte speurtocht blijkt dat de bedrading van de startmotor kortsluiting maakt. Isolatietape eromheen en ja hoor, de startmotor draait weer maar de motor slaat niet aan. We gokken op een verstopt dieselfilter, vervangen deze en zonder problemen start de motor weer met één druk op de knop. Rustig tuffen we naar "De Flats", de ankerplek voor zeilboten die wachten op de transit door het kanaal.

Het Panamakanaal

Het kanaal bestaat uit drie sluizen en in elke sluis stijgt het water ongeveer tien meter. Daarna volgt een kunstmatig aangelegd meer dat de sluizen van het nodige water moet voorzien. Aan de kant van de Stille Oceaan volgen een door minstens zeventigduizend man gegraven kanaal van twaalf kilometer lang en weer drie sluizen waarin je terug naar zeeniveau zakt. Allerlei angstaanjagende verhalen doen de ronde over de sluizen van het kanaal. Zo zouden zeilschepen aan lijnen blijven hangen en tegen de enorme muren van de sluizen te pletter zijn geslagen.

In Colon regelen we alle papieren voor de doorvaart door het kanaal en we moeten onze boot laten meten. We betalen een fiks bedrag en moeten vervolgens een week wachten voor- dat wij aan de beurt zijn. Ondertussen hebben onze vrienden, Rien en Leilani van "La Mar" alles al wat eerder geregeld en wij gaan met ze mee als line-handlers. Ook Ripley en Jeff, die eerder als crew op een ander schip in Panama zijn aan- gekomen en graag willen ervaren hoe het is om door het kanaal te gaan, zijn door Rien gevraagd mee te varen. Ieder schip is namelijk verplicht vier mensen als line-handlers aan boord te hebben.

In de avond varen we met "La Mar" naar de plek waar de kanaal-adviseur aan boord komt. We wachten een half uur en horen dan dat onze doorvaart een dag is uitgesteld. Dat is voor ons heel vervelend want wij hebben een dag minder om de laatste zaken te regelen die nodig zijn om straks met "Happy Monster" door het kanaal te gaan.

De volgende avond komt de kanaal-adviseur aan boord en laat in de avond varen we naar de eerste sluis. De sluizen zijn groter dan we uit Nederland kennen maar helemaal niet zo groot als we hadden verwacht. Van vier mannen aan de wal krijgen we dunne lijnen met een apenklauwtje aangegooid en we knopen de gehuurde lijnen van elk veertig meter eraan vast. De lijnen worden omhoog getrokken en aan de wal vastgemaakt. Dan is het alleen nog een kwestie van goed opletten dat de lijnen strak blijven zodat het schip in het midden blijft als het water stijgt. En als iedereen zijn werk goed doet blijkt het een fluitje van een cent. Alles gaat goed en we komen aan op het meer waar we op het schip overnachten. Alleen de kanaal-adviseur gaat van boord. De volgende ochtend om halfzeven komt er een andere adviseur aan boord en na een lange prachtige tocht over het meer gaan we door de laatste drie sluizen weer naar beneden.
"La Mar" is op de Pacific!

Met de bus gaan we in twee uurtjes terug van Panama City naar Colon. De volgende dag komen Rien, Leilani, Ripley en Jeff bij ons aan boord nadat zij voor ons nog wat boodschappen hebben gedaan. We regelen de laatste papieren en de lijnen die we hebben gehuurd brengen we aan boord. De autobanden om ons schip te beschermen bij eventuele botsingen tegen de muur van de sluis hebben we gelukkig al hangen. Zo, de meeste stress is nu voorbij en ondanks dat we inmiddels weten wat ons te wachten staat zijn we toch nog een beetje zenuwachtig.

Om vier uur komt onze kanaal-adviseur aan boord en we vertrekken naar de eerste sluizen. Dory kookt nasi voor zeven personen. Net als op de "La Mar" loopt alles op rolletjes en onze Happy komt aan op het meer tussen de Atlantische en de Stille oceaan. De volgende dag varen we weer door het prachtige natuurgebied en komen we aan bij de eerste sluis naar beneden. We moeten vastmaken aan een bijna twee keer zo groot schip en omdat zij zoveel groter zijn doen zij alle line-handling. Wij hoeven alleen maar stand-by te staan met de motor stationair. Dat lijkt makkelijk maar geeft meer stress dan verwacht, de bemanning aan boord van dat schip is niet ervaren, ze letten niet op en laten de lijnen regelmatig slap hangen met als gevolg dat we een aantal keren behoorlijk scheef in de sluizen liggen. Gelukkig loopt het goed af en we komen zonder schade aan op de Stille Oceaan. Er valt een last van onze schouders, we kunnen weer vooruit gaan denken. "Happy Monster" is ook in de Pacific! Het was maar een lage berg (30 meter) die we over moesten, maar gevoelsmatig was het een hele hoge. Onze gedachten bleven alsmaar hangen, eerst Panama, dan pas weer verder kijken.

Naar de Galapagos

We blijven nog een aantal dagen op de ankerplaats van La Playita bij Panama City om te klussen op de boot, nog meer boodschappen te doen en een nieuwe ankerketting te kopen want de oude was verroest en versleten. Daarna gaan we naar Isla Pacheca, een klein eiland dat hoort bij de eilandengroep Las Perlas, ongeveer dertig mijl ten zuiden van Panama City. Het eiland wordt bewoond door duizenden vogels, we hebben er nog nooit zoveel bij elkaar gezien, je ruikt de vogelpoep. De bomen op het eiland zijn constant in beweging door neer dalende en opstijgende vogels. De rust die er verder heerst is opmerkelijk, geen geronk van generators van andere boten of voorbij stuivende dingy's met veel te grote buitenboordmotoren, alleen maar vogels. We blijven er twee dagen om daarna de reis naar de Galapagos Eilanden te beginnen.

Na alle wilde golven in het Caribisch gebied is het varen hier een feest. Deze oceaan heeft een hele rustige deining en met weinig wind glijden we langzaam over het water, het voelt heel onwerkelijk maar erg prettig aan. We zien veel dolfijnen en zelf een paar walvissen.

We moeten al snel een gasfles verwisselen, hoewel we het idee hadden dat we die fles nog niet zolang geleden hadden aangesloten. Mis- schien was hij niet volledig gevuld. Nou okee, dan maar wat zuinig aan met gas, want we weten niet of we dat op de Galapagos kunnen krijgen. Op een ochtend hebben we dolfijnen rond de boot, ze piepen en slaan met hun buik- vin op het spiegelgladde water, het lijkt wel als- of ze ons willen waarschuwen maar we weten niet waarvoor. De volgende dag, als ook de vol- gende gasfles opeens leeg is snappen we het. Het gas is via een lek uit de ankerbak op het water terecht gekomen en dat ruiken de dol- fijnen. Wat een superdieren zijn het toch. Nou wordt het wel heel belangrijk dat we onze gas- flessen kunnen laten vullen en natuurlijk moet het lek boven water komen. Want zonder gas en dus zonder koffie, thee en een warme maaltijd kunnen we onmogelijk de grote oversteek naar de Marquesas Eilanden maken.

Na dertien dagen komen we aan op de Galapagos Eilanden en voordat we ons anker laten zakken bij Puerto Ayora op het eiland Santa Cruz worden we welkom geheten door een zeehond. We kijken er naar uit om in de voetsporen van Charles Darwin de unieke flora en fauna van deze prachtige eilanden te verkennen.