Frans Polynesië

Vijf weken lang hebben we op zee gezeten en eindelijk is onze tocht van de Galapagos Eilanden naar Fatu Hiva ten einde. De meeste boten doen het sneller en staan in contact met elkaar via een korte golf radio. Zij kunnen met elkaar praten en zelfs emailen en al gauw blijkt dat men bezorgd was om ons.

Fatu Hiva

We gaan aan land op dit sprookjesachtige eiland en ontdekken dat het kleine dorpje bestaat uit goed uitziende huizen en er is zelfs een klein winkeltje. De mensen hier willen graag spullen ruilen. Een van de mannen die we ontmoeten wil touw hebben om een hangmat te knopen. Helaas hebben we dat niet voldoende en hij lijkt eerst wat teleurgesteld maar voor een paar t-shirts en aanstekers ontvangen we enorme hoeveelheden fruit.

De bezienswaardigheid op dit eiland is de waterval en net als alle andere zeilers klauteren we naar boven om daar in een zoetwaterbad het zout van ons af te spoelen. Op zondag is het moederdag, we worden uitgenodigd om in de ochtend in de gemeenschappelijke ruimte van het dorp mee te snoepen van alle grote taarten die er gebakken zijn. Er zijn voornamelijk vrouwen die daar bier drinken en dansen op de muziek van twee gitaristen. Dory krijgt een ketting van tomaatjes omgehangen en wordt gefeliciteerd.

Hiva Oa

Na een weekje zijn we helemaal uitgerust en hijsen we weer de zeilen. In een wilde tocht komen we na een nacht varen aan op Hiva Oa. Hier kunnen we geld pinnen, boodschappen doen en.....internetten!? We doen de laptop in een waterdichte tas en varen ermee naar de wal. Dan lopen we een drie kwartier naar boven naar een prachtig hotel. De bediening loopt in kleurrijke sarongs waarvan we ons altijd afvragen hoe ze blijven zitten. Voor ongeveer 20 euro per uur mogen we van de internetverbinding gebruik maken. We drinken een paar biertjes en twee uur later gaan we 65 euro armer weer terug naar beneden, maar de website is geüpdate, de mail gelezen en alle spam is weer verwijderd.

We zeilen nog zeker vier weken rond de Marquesas Eilanden en bezoeken Tahuata, Ua Huka, Nuku Hiva en Ua Pou. De meeste eilanden worden gekenmerkt door puntige rotsen, het landschap is werkelijk fantastisch en de bevolking is uitzonderlijk vriendelijk. We wandelen door de heuvels naar mooie uitzichtpunten en snorkelen op verschillende plaatsen in het glasheldere zeewater. Omdat de eilanden relatief jong zijn is er geen koraal maar de vele soorten vissen vormen een prachtige, kleurrijke onderwaterwereld.

Mantaroggen

Op een ochtend zitten we, in een baai van Nuku Hiva, in de kuip te ontbijten en we zien in de verte rare golven in de baai, er steekt ook zo nu en dan iets boven water. Zijn het haaien? Het blijkt een grote groep mantaroggen te zijn die de baai binnen komt. We stappen in onze bijboot en roeien naar ze toe, ze zwemmen als vliegende tapijten onder ons door. Ze zijn wel drie meter breed, zo groot dat we soms links en rechts van onze dinghy de uiteinden van de vleugels van één rog boven water zien komen. Als we voorzichtig uit ons bootje het water in gaan blijven ze op een veilige afstand en gaan rustig verder met hun planktonontbijt dat ze al zwemmende met hun mond wijd open verorberen. De hele dag zwemmen ze in de baai rond en aan het eind van de dag krijgen we nog de kans om er een op de foto te zetten.

Tuamotu's en Society eilanden

Het is zondag en, zoals meestal op zondag, ontbijten we met flensjes met jam en suiker. Happy Monster ligt binnen het koraalrif van Tahiti, het eiland met het hoogste aantal inwoners van de Society Eilanden en zelfs van heel Frans Polynesië. We bekijken de foto's van Kauehi, een van de atollen van de Tuamotu's. Zo'n atol is een ring van koraal die slechts enkele meters boven het wateroppervlak uitsteekt, met soms wel een doorsnee van vijftig kilometer. Binnen die ring is het water vaak ondiep dus je moet goed uitkijken waar je vaart. Ooit is zo'n atol een vulkaan geweest en nog steeds zakt het geheel met een millimeter per jaar. Tahiti, met zijn prachtige berghellingen zal ooit ook niet meer zijn dan een atol maar dat maken wij niet meer mee.

Na een week varen kwamen we aan op Kauehi en na de rollende golven van de tocht met soms best wel harde wind was het doodstille water binnen Kauehi een verademing. Tijdens een eerste wandeling liepen we naar de buitenkant van het atol om naar de oceaan te kijken en te zien waar we vandaan kwamen. We konden er kennelijk geen genoeg van krijgen, de oceaan blijft altijd trekken.

In heel Frans Polynesië worden veel parels gekweekt en wij bezoeken de parelkwekerij op Kauehi. Kleine balletjes worden in oesters gestopt waar vervolgens de parel omheen groeit. We varen over het uitgestrekte gebied waar duizenden drijvende ballen de lijnen omhoog houden waar de oesters aanhangen. Veel oesters hingen in kokers van kippengaas, waarschijnlijk om ze te beschermen tegen vraatlustige vissen. Aan het eind van onze tour door de kwekerij kochten we een paar prachtige parels. Na een week verlieten we Kauehi en gingen we op weg naar Tahiti. Het werd een wilde tocht met veel wind en zeeziekte.

Papeete

We zijn nog steeds op Frans grondgebied, wij hebben nooit geweten dat Frankrijk zo'n enorm groot overzees gebied had, met meer dan honderd eilanden, verspreid over een gebied zo groot als Europa. Papeete op Tahiti is de hoofdstad van Frans Polynesië, en we zijn voor het eerst sinds maanden weer in een grote stad met veel verkeer en files. Het is even wennen als de auto's links en recht langs je heen schieten. Maar na een paar dagen lopen we weer door de stad alsof we nooit anders hebben gedaan. We kopen er een nieuw beeldscherm en harddisk voor de computer en we verwennen onszelf met een nieuwe dinghy. We kunnen er niet meer tegen om op iedere plek eindeloos met lijm in de weer te zijn om er daarna achter te komen dat onze Maxi nog steeds water lekt, altijd natte voeten als we aan wal komen en Hans zat altijd te hozen. We beleven wel een dieptepunt als we onze nieuwe Mini in het water leggen en ook die lijkt te lekken. Gelukkig komen we er snel achter dat we de zelflozende plug moeten monteren en daarna kunnen we eindelijk weer rondvaren zonder bang te zijn dat de bodem uit ons bootje valt.

Pijlstaartroggen op Moorea

Na een weekje verlaten we de drukte van Papeete en zeilen naar Moorea. Daar vinden we een ankerplekje binnen het rif waar het water ongelooflijk helder is. Op een ochtend zien we een gestippelde rog onder Happy door zwemmen en ook ander tropische vissen kunnen we zien vanaf de boot. We liggen midden in een aquarium.

Hier op Moorea worden, als toeristische attractie, pijlstaartroggen gevoerd. Andere zeilers leggen ons uit hoe we er moeten komen en na een snelle servicebeurt start Mickey zonder problemen en gaan we op weg. Het is meer dan een uur varen maar de tocht in ons nieuwe, kleine bootje is fantastisch. Rechts zien we het rif met prachtig lichtblauwgroen water en daarachter de branding, aan de linkerkant het eiland met groene berghellingen en een groot hotel dat, zoals bijna alle hotels in Frans Polynesië, volledig bestaat uit kleine rieten huisjes. Aan de buitenkant zien ze er traditioneel uit, de binnenkant zal wel erg luxe zijn.

Uiteindelijk komen we aan op de plek waar de roggen gevoerd worden. Een stuk of tien mensen staan tot borsthoogte in het water en vanuit de verte zien we allerlei geflapper om ze heen. We gooien het ankertje van ons bijbootje uit en stappen ook in het water. De roggen komen meteen naar ons toe en voelen aan als zacht fluweel. Een van de toeristengidsen geeft ons ook wat verse vis en de roggen zwemmen helemaal tegen ons op. Dan worden we attent gemaakt op de haaien die op net iets grotere afstand om ons heen zwemmen, ze zijn een beetje schuw en verlegen. Met de snorkel op kunnen we ze onderwater goed bekijken, het zijn kleine rifhaaien van ongeveer een meter lang en ze hebben een zwarte vin.

Als we na een uurtje weer in ons bootje zitten en de terugweg ondernemen zien we een zwarte, dreigende lucht naderen, er komt een squall aan en in de loeiende wind met snijdende regen varen we in ons kleine bootje terug. Gelukkig duurt zo'n bui nooit lang en we zijn opgelucht als de zon weer begint te schijnen en Mickey gewoon tevreden doorpruttelt.

Moorea ervaren we als een erg fijne plek, we wandelen over het eiland en snorkelen een paar keer in het kristalheldere water maar na een week is het weer tijd om verder te gaan.

Barbeknoeien op Huahine

We varen naar Huahine waar we het anker laten vallen tussen veel bevriende boten. Oliver van de Bess is jarig. Rond een uur of vijf komen alle zeilers naar het strandje onder de palmbomen om zijn verjaardag te vieren. Iedereen heeft wat te eten meegenomen en we smullen van alle gerechten die, vanwege de vele verschillende nationaliteiten, heel divers zijn. We stoken het vuur op in de barbecue en terwijl de zon roodgloeiend onder gaat roosteren we de steaks, worstjes en kippetjes. Er staat een jongeman met zijn voeten in het water vis schoon te maken en als we dichterbij komen zien we dat hij een heleboel papegaaivissen heeft gevangen. Het zijn prachtige vissen met schitterende kleuren en het voelt verdrietig om te bedenken dat deze vissen worden gegeten. Na het vallen van de avond pakken Hans en Steven hun gitaar en beginnen te spelen. Samen maken ze prachtige muziek en het verjaardagsfeestje is perfect. Wat een geweldig leven hebben we toch.

De volgende ochtend willen we met Mini aan de wal maar dan blijkt dat Mickey, ondanks een zeer recente servicebeurt weigert om nog te starten. We zijn er ondertussen wel bedreven in geworden en hebben de carburateur binnen tien minuten weer uit elkaar om deze wederom schoon te maken. We gaan zelfs nog iets verder en vervangen nu ook de bobine. Na deze actie doet Mickey het weer fantastisch en we hopen dat dit nu voor langere tijd zo blijft.

Vanille op Tahaa

Na Huahine komen we op het eiland Tahaa dat bekend staat om de vanilleproductie, jaarlijks worden er tonnen vanille geëxporteerd. Samen met Simon en Allison van de Roxi bezoeken we een kleine plantage. Hier leren we dat de bloemen handmatig door mensen worden bevrucht omdat er op het eiland oorspronkelijk geen vanille groeide en er daarom geen beestjes zijn die de bloemen bezoeken. Als de vanillestaafjes groot genoeg zijn worden ze geplukt en op grote tafels gedroogd. Twee maanden later zijn ze rijp voor de verkoop. Aan het einde van onze tour kopen we twee zakjes met staafjes en een potje vanillepoeder (receptjes zijn welkom).

Op de weg terug zien we enorme trossen bananen aan de kant van de weg hangen en bij nader onderzoek blijkt dat er zelfs al rottende trossen tussen zitten. Via een modderpad gaan we op zoek naar de eigenaar van die bomen en vragen vriendelijk of we wat bananen mogen hebben. Een aardige man met een enorm mes komt naar ons toe en wij vragen ons af hoe hij in de boom zal klimmen, maar dat blijkt heel eenvoudig, hij kapt de hele boom om en hakt dan de bananenstam eraf. Dan kapt hij nog een boom om en Simon en Allison krijgen ook een hele stam bananen. Ze worden meestal allemaal tegelijk rijp maar gelukkig ontmoeten we veel andere zeilers en kunnen we royaal uitdelen. De bananen in de winkel kosten hier overigens ongeveer twee euro voor een trosje, dus dit was weer een echte meevaller. We bakken straks weer bananenbrood, bananencake en maken bananenyoghurt en dat alles met vanille.

Na Tahaa komen we aan op Bora Bora waar we dit verhaal op de website zetten en ons gaan voorbereiden op een weekje varen. We gaan namelijk Frans Polynesië verlaten om naar Suwarov, een van de Cooks Eilanden te zeilen.

(De foto van het voeren van de pijlstaartroggen is genomen door Ciel van het zeilschip Toscane.)