De Canarische Eilanden

Zeven dagen, zeven nachten

Vanuit Cascais in Portugal vertrekken we om een tocht van ongeveer een week naar de Canarische Eilanden te maken. In de eerste nacht van de tocht staat er een vrij harde wind. We hebben allebei een pleister tegen zeeziekte geplakt en we voelen ons, ondanks de wind heel goed. Deze nacht komen we dus goed door. Daarna neemt de wind af tot ongeveer 15 knopen (4 bft.) en ook de richting veranderd. De wind komt nu recht van achteren. We passen onze koers zo aan dat we hem een beetje schuin van achteren hebben en we gaan met 3 a 4 knopen vooruit. Alle omstandigheden zijn dus super. Maar we hebben behoorlijk wat last van de deining. Daardoor schommelt ons scheepje constant van links naar rechts. Elke stap moet je op het juist moment plannen en elke beweging moet je heel bewust maken. Je giet maar zo de hete thee naast je kopje in plaats van erin. Ondanks het feit dat het fornuis half cardanisch hangt en vreselijk zijn best doet om waterpas te blijven glijden de pannen heen en weer.

De dagen op zee gaan rustig voorbij, we slapen s' nachts om de beurt drie uur en overdag pikken we ook regelmatig een uurtje. Dan op de zesde dag moeten we gaan plannen. Halen we het net wel of net niet om voor donker aan te komen? We halen het waarschijnlijk net niet en moeten ongeveer 12 uur doorbrengen zonder vooruit te gaan. We moeten bijliggen zoals dat heet. Dit is niet prettig want het schommelen wordt nog erger en daardoor slapen we die laatste nacht helemaal niet. Het ochtendgloren heeft de nachtelijke duisternis al enige tijd verdrongen als we eindelijk langzaam op alleen het voorzeil naar Isla Graciosa glijden. We voelen ons helemaal gelukkig dat we dit bereikt hebben.

Isla Graciosa, Isla de Lobos en Willie

Isla Graciosa is het noordelijkste eiland van de Canarisch Eilanden en het enige dorpje bestaat uit zandwegen en kleine vierkante Afrikaans aandoende huizen. De haven is prachtig aangelegd met op de steiger palen voor stroom en water. Bij nadere inspectie blijkt dat de stroom en het water nooit zijn aangelegd. De paaltjes staan al drie jaar voor spek en bonen op de steiger. Het is een tegenvaller als je net met je handdoekje onderweg bent naar de douche en je hoort dat het water voor de rest van de dag op is.
In het gortdroge landschap ligt een prachtige berg. We klauteren naar boven en zelfs Hans bereikt na enige aanmoediging van Dory de top. Het uitzicht is fascinerend. Het is een plekje waar je maanden zou kunnen blijven, maar we gaan verder.

Het volgende eiland dat we aandoen is Lanzarote. We liggen in de prachtige haven Rubicon bij Playa Blanca, met zwembad. We zien van het eiland niet veel want daar laten we Willie, onze nieuwe windgenerator op ons schip monteren. Het kost veel tijd om afspraken te maken, voorbereidingen te treffen en voortdurend heen en weer te lopen tussen onze boot en het bedrijf 'Waterline' waar we Willie hebben besteld. Zij maken ook de roestvrijstalen paal waarop de windgenerator wordt bevestigd. De paal is erg mooi en degelijk maar kostte wel absurd veel arbeidsuren, waardoor het geheel erg duur werd. De montage van Willie op de paal heeft Hans zelf gedaan.

We vertrekken van Lanzarote naar Isla de Lobos, een piepklein eiland onder Lanzarote. Daar gaan we lekker voor anker en genieten we van de natuur. Helaas is er bijna geen wind en hebben we nog geen energie van Willie. Samen met Ad en Anja van de 'Ocean Breeze' en hun tweeling Ian en Kyron van negen jaar, gaan we op een prachtige avond aan land om te barbeknoeien. We nemen allerlei lekkers mee en leggen onze bijbootjes vast aan de pier waar overdag de toeristenboten komen. Bij ondergaande zon zitten we gezellig op het strandje te eten en te drinken. Als het donker is vinden we moeizaam de weg terug naar de pier. De tweeling geniet van het avontuur. Eenmaal op de pier aangekomen zien we dat het inmiddels laag water is en dat we niet zomaar in onze bijbootjes kunnen stappen. We moeten springen!!! Dat is eng. Na wat zoeken naar een betere plek kan Ad uiteindelijk zijn kinderen in de boot tillen. Hij tilt ook Anja erin en hangende aan zijn armen komt hij zelf ook aan boord. Nu wij nog. Op dezelfde manier als Ad proberen wij het ook. Het lukt en we komen gelukkig droog weer aan boord van 'Happy Monster'.

Zere knieën en de Pico del Teide

Na Lanzarote gaan we naar Gran Canaria en laten ons anker vallen in de havenkom van Las Palmas. We leren daar Wil kennen, de eigenaar van de 'Faston', een 44 foot Van der Stadt. Wil heeft al vele malen de wereld rondgevaren en doet dat nu met zijn Jacquelien. Van hem leren we veel. En hij heeft zulke prachtige verhalen over alles wat hij heeft meegemaakt dat het vaak moeilijk is om bij ze weg te komen.
Het water in de haven is vervuild met olie en dat geeft vlekken op ons 'Happy Monster' die er bijna niet meer af gaan. Las Palmas vinden wij geen leuke stad dus we zijn dan ook blij als we daar, na ongeveer vijf dagen weer weg gaan. Omdat de afstanden tussen de eilanden net iets te ver zijn om in een dagtocht te overbruggen vertrekken we in de avond en varen we 's nacht naar Tenerife zodat we in de ochtend aankomen. Een week liggen we in de haven in Santa Cruz. Met de bus gaan we een dag over het eiland en maken een prachtige wandeling door de bossen. We lopen soms zo steil naar beneden dat onze benen en knieën er zeer van doen. We huren ook een dag een autootje waarmee we naar de Pico del Teide rijden. Onder aan de kabelbaan doen de lange rij wachtende mensen en de prijs van tweeëntwintig euro ons besluiten dat we niet met de kabelbaan naar boven gaan. De uitzichten zijn adembenemend als we via een lange mooie route door de oudste bossen van het eiland weer naar beneden rijden.

Van 40 tot 4 tot 40

Na een weekje vertrekken we van Tenerife met La Gomera als reisdoel. We vertrekken in de middag om wederom een nachtje door te zeilen. Het hijsen van het zeil wordt nog onderbroken door een havenmeester die onze factuur wil zien en alles bij elkaar is het een lastig vertrek. We hebben het zeil al gereefd en eenmaal op open zee voelt dat goed.
De wind loopt s' avonds op tot 32 knopen (7 bft.). Als Hans in bed ligt doet Dory in de kuip bij het zien van een vallende ster de wens dat de wind niet nog harder wordt. De wens wordt niet verhoord en de wind loopt nog verder op. Hans wordt gewekt en we klauteren over het dek om het grootzeil te laten zakken. Als het zeil met veel bandjes op de giek is gebonden vliegen we met alleen het voorzeil verder. De wind loopt soms op tot wel 43 knopen (9 bft.). Tot overmaat van ramp kunnen we bij de volgende koerswijziging onze windvaan Wendy, niet meer bedienen. Ze zit muurvast. Dit betekent dat we met de hand moeten sturen. Van slapen komt nu amper nog wat. In de ochtend valt de wind bijna weg tot 4 knopen zodat we op de motor verder moeten. Een raar gevoel na zo'n heftige nacht.
Als La Gomera langzaam in zicht komt wakkert de wind weer aan. We willen naar een ankerplaats ten noorden van San Sebastiaan maar de wind loopt weer op tot bijna 40 knopen en draait helemaal tegen. De haven van San Sebastiaan is net wel te bezeilen. Daar aangekomen mogen we niet naar binnen omdat de haven vol is. We moeten dus weer die woeste oceaan op. Met de wind mee zakken we af naar het zuiden. Daar neemt de wind gelukkig weer af en in de middag laten we ons anker zakken bij het plaatsje Puerto Santiago. Het schommelt behoorlijk maar we kunnen in ieder geval een nachtje allebei in bed liggen. Dat is ook wel erg nodig want het humeur van ons beiden is ver beneden peil. De volgende dag ontmoeten we Theo en Annemiek, vrienden van ons die hier op vakantie zijn en daar genieten we enorm van.

Na twee dagen vertrekken we naar Valle Gran Rey op La Gomera. Het schommelt daar veel minder en we besluiten dat dit de plek is waarvandaan we naar de Kaap Verdische Eilanden gaan.