Happy Monster: Sailing Around the WorldHappy Monster Logo
Happy Monster: Sailing Around the World
5 april 2013

Australië, van Pittwater naar Tasmanië

Pittwater

Na een nachtje doorzeilen komen we aan in Pittwater, even ten noorden van Sydney. Hier in Australië is het nooit een probleem om een privé-mooring op te pakken. Mocht de eigenaar langskomen, dan zal hij jou hooguit verzoeken om los te gooien. We zoeken dan ook een mooring dicht bij een plaats waar we met de bus naar een supermarkt kunnen. Het vervellen van de eucaliptusboomWe kopen voor een weekje voedsel in en varen Cowan Creek op, helemaal naar het eind bij Bobin Head. Daar is een marina waar we de was kunnen doen en een echte douche kunnen nemen. We zijn hier aan de rand van het natuurpark Ku-ring-kai, waar we regelmatig door waanzinnig mooie natuur wandelen. De eucaliptusbomen zijn aan het vervellen en onder de bast die eraf valt zit een zeer fraai strak nieuw oranje of geel velletje. Het is een schitterende omgeving. Een van onze wandelingen gaat naar het bezoekerscentrum van het park. Daar zien we de regenboog parkieten, kangoeroes, en wat stenen met tekeningen van aboriginals.

Na een aantal dagen in dit paradijs gaan we naar Smith Creek. Maar ons voedsel begint op te raken en het is bijna Kerst, dus we willen nog wat inkopen doen. Helaas is er in deze omgeving alleen op Cottage Point een klein maar duur winkeltje. Gelukkig liggen daar vlak bij ook moorings, maar als we er één oppakken begint iemand vanuit een huis aan de wal direct te klagen. Een uurtje is echter geen probleem en we roeien met onze dinghy snel naar de wal. In een duur uitziend restaurant willen we reserveren voor een Kerst-diner maar we zien er waarschijnlijk niet duur genoeg uit. We worden zeer onvriendelijk tewoord gestaan en mogen zelfs de dinghy niet achterlaten om even een paar boodschappen te doen. We roeien snel verder, verder dan we hadden gedacht en in een hoog tempo doen we onze Kerst inkopen, dat wil zeggen we graaien wat groente en vlees bij elkaar uit het beperkte assortiment en peddelen daarna zo snel als we kunnen terug naar de boot, gelukkig nog op tijd. Dan motoren we naar het eind van Smith Creek en hebben het gevoel dat we in het paradijs zijn. Roeien naar het eind van de rivierWe pakken een gratis publieke mooring op in een prachtige omgeving. We roeien helemaal naar het eind van de rivier over het stille water, de rust die hier heerst is overweldigend. Tijdens de Kerst wordt het wel wat drukker met boten om ons heen en dat is ook wel erg gezellig.

Voordat we Pittwater verlaten liggen we nog een paar dagen in Coasters Retreat waar het vol ligt met moorings en andere boten, het is zelfs zo druk dat de koffieboot die langs komt goede zaken doet. Ook wij trakteren onszelf op een cappuccino met muffin, een late kersttraktatie. Tijdens een wandeling zien we een wallibi (kleine kangoeroe) met baby, helaas het fototoestel ligt op de boot. Dan is het tijd voor de grote stad.

Sydney

Met amper een kruimel te eten aan boord komen we aan in Sydney Harbour. We zijn helemaal opgewonden om het Opera House en de Harbour Bridge te zien, maar helaas is het vanaf een grote afstand minder indrukwekkend dan we hadden gehoopt. We varen naar Double Bay waar we een mooring oppakken. Van andere zeilers hebben we begrepen dat dit een goede plek is om te provianderen. Het waait te hard om op het voordek ons Minimonster op te blazen dus eten we droge rijst en pas de volgende dag halen we de supermarkt leeg. We blijven nog een dagje maar dan is het tijd om onze positie in te nemen waarvandaan we naar zeggen het mooiste vuurwerk in de wereld te zien zullen krijgen. We hebben verschillende adviezen gehad over de beste plek en hebben onze keus gemaakt, we varen naar Athol Bay. Als we er arriveren liggen er slechts een paar boten en we kiezen een plek waar we netjes op afstand van de andere boten ons anker laten vallen. Nog twee nachtjes slapen en dan is het oudejaarsdag. Oudejaarsavond in Sydney HarbourDe volgende dag pikken we Lynda op die ook bij ons aan boord is geweest in Fiji. Zij is al een tijdje in Sydney en zal ons later een paar mooie plekjes laten zien. We vullen de dag met het praten over de avonturen die we beleefd hebben sinds we afscheid namen in Fiji. De volgende dag zetten we haar weer aan wal want ze moet werken. Dan begint het spektakel. Er komen steeds meer boten naar de baai. De eerste ankeren nog op acceptabele afstand maar daarna wordt het echt dringen geblazen. Sommigen hebben geen idee hoe je moet ankeren en moeten het wel tien keer opnieuw doen. We zijn de hele dag aan dek om te waken over "Happy". Het gaat allemaal net goed, hoewel we twijfelen of er niet een aantal ankers en kettingen op de onze liggen. Langzaam wordt het donker en om negen uur begint het eerste vuurwerk. Het is prachtig, en we hebben goed zicht. Naast ons is een kleine catamaran met teveel mensen aan boord. Hij vaart alsmaar heen en weer omdat zijn anker niet houdt. Het is alles bij elkaar heel vermakelijk en als om twaalf uur het grote spectaculaire vuurwerk op de brug begint is het echt feest. Het is heel bijzonder en we voelen ons gelukkig dat we dit mogen meemaken.

Een groot aantal boten vertrekt direct na het vuurwerk en de rest verdwijnt langzaam de volgende ochtend. Niemand pakt er per ongeluk ons anker op en in de middag varen we rustig de stad in, vlak langs het Opera House en onder de Harbour Bridge door. Erg indrukwekkend allemaal.

Reuze badeend in SydneyWe vinden een ankerplek in Blackwattle Bay, vlak bij de vismarkt waarvandaan we snel in het midden van de stad zijn. Sydney is een mooie en gezellige stad, met gladde strakke wolkenkrabbers maar ook veel fraaie oude gebouwen. Er zijn veel festiviteiten in de eerste week van januari en we bezoeken er verschillende. We zien bijvoorbeeld een huizenhoge badeend, ontworpen door een Nederlander de stad binnen varen. Met bus, trein en veerpont bezoeken we verschillende delen van de stad en als Lynda tijd heeft brengt ze ons naar de Rocks, een oude wijk waar een paar bars zijn die allemaal claimen de oudste van Sydney te zijn. In de bioscoop zien we "Het leven van Pi" in 3D, wat een prachtige film. Alles bij elkaar vliegt de tijd voorbij en moeten we ons gaan prepareren voor de tocht naar Tasmanië.

Van Sydney naar Flinders Island

In Vanuatu ontmoetten we de boot "Seafever" met Allen, Tracey en hun drie kinderen. Zij wonen op Flinders Island in een boerderij maar hebben hun boot in de baai van Killiecrankie, aan de noord-west kant van het eiland. Daar heeft Allen voor ons een mooring geregeld want ankeren in Tasmanië is vaak niet mogelijk omdat er veel zeegras op de bodem van de baaien groeit en ons altijd goed functionerende Bruce-anker houdt niet van gras. Maar met het veilige gevoel dat we een mooring hebben kunnen we dit erg geïsoleerde eiland tussen het continent en Tasmanië met een gerust hart bezoeken.

Omdat de noorderwind die we nodig hebben nooit langer dan twee dagen duurt maken we na twee nachten varen een tussenstop in Eden. Daar wachten we twee dagen totdat de storm die vanuit het zuiden waait over is. Als dan de wind weer de goede kant op waait vertrekken we om de Bass Strait, bekend om de moeilijke bevaarbaarheid, over te steken. Tot vlak bij Flinders Island gaat alles naar verwachting maar dan, bij het vallen van de avond, steekt de wind op en we worden richting het eiland geduwd. De golven worden heel vervelend en gewoon in de kuip blijven zitten is erg moeilijk, zo gaat het te keer. Dory voert wallibiesWe zetten de motor aan en kunnen zo nog scherper aan de wind varen waardoor we maar net de baai van Killiecrankie kunnen halen. Het wordt weer licht als we eindelijk de baai binnen varen en de golven weer rustiger worden. Bijna pakken we een verkeerde bal op die, zo blijkt later, alleen een kreeftenkooi op de bodem houdt.

De volgende dag rijdt de familie ons rond over het prachtige eiland. Er wonen ongeveer 850 mensen en de voornaamste bron van inkomsten is veeteelt. In de hoofdstad, nou ja, zeg maar dorpje, vinden we een supermarkt en een "Winkel van Sinkel" met van alles te koop. Van witgoed, elektronica tot kleding, schoenen en speelgoed en als je iets speciaals zoekt dan hebben ze in de opslag nog meer. Het is net of je jaren terug in de tijd gaat.

We lunchen op de boerderij van de familie en we zien een tiental wallibies in een natuurpark die we mogen voeren. Er loopt ook een speciale supergrote gans rond die alleen hier voorkomt. Na een dag over het hele eiland te zijn geweest zetten ze ons af bij de dingy en we nemen afscheid.

Nog even roeien en we zijn weer thuis, dachten we. Het waait behoorlijk en zelfs als we met volle kracht peddelen komen we niet tegen de wind op. Wat nu? We lopen met de dingy helemaal naar de andere kant van de baai waar we een betere hoek hebben ten opzichte van de wind en zo kunnen we gelukkig weer aan boord komen.

In de laatste paar dagen die we in de baai verblijven staat er veel wind en we durven eigenlijk niet aan wal te gaan. Als het iets rustiger is wandelen we nog wat in de buurt van de baai. Uiteindelijk draait de wind en blaast uit een gunstige richting om verder te varen naar Tasmanië. We schuilen in Musselroe Bay voor opnieuw harde wind uit het zuiden. Happy Monster in Wineglass BayZo langzamerhand begint het voortdurend gieren van de wind om de boot ons op de zenuwen te werken. Gelukkig kunnen we bijna overal online gaan en op die manier regelen we in Hobart een ligplaats in een marina zodat we de rest van Tasmanië met een campervan kunnen verkennen.

Wineglass Bay en Hobart

Maar voordat het zover is laten we ons anker zakken in Wineglass Bay, midden in een natuurpark, met paars gekleurde rotsen. De ankerplek is goed beschut tegen de wind die alwéér uit het zuiden blaast. We blijven hier een paar dagen en maken verschillende wandelingen, onder andere naar de andere kant van het schiereiland. Er liggen opvallend veel houten boten in de baai die allemaal op weg zijn naar de houten boten show in Hobart. Omdat we veel diesel hebben gebruikt om steeds weer op tijd voor ongunstige harde wind op allerlei plaatsen aan te komen, komt het peil in de dieseltank op een gevaarlijk laag niveau en de enige plek waar we kunnen bijtanken ligt op een slecht bereikbare plaats achter enkele zandbanken. Daar hebben we geen zin in. We wachten dan ook totdat de wind weer gunstig is om het laatste deel naar Hobart te beginnen. Onze beschermengeltjes zitten weer op onze schouders en als we uiteindelijk Storm Bay indraaien draait ook de wind met ons mee. De laatste dertig mijl zeilen we heerlijk alleen op het voorzeil, zonder golven en met net voldoende wind om goede voortgang te maken. Eenmaal onder de Tasman Bridge, midden in Hobart, starten we de motor voor de laatste 5 mijl naar de marina. Als we vastliggen staat ons een zeer aangename verassing te wachten, maar daarover de volgende keer meer.

Copyright © 2004-2024 Dory Janssen en Hans van Domselaar