Australië

Onderweg en aankomst

Twaalf dagen duurt onze tocht van Vanuatu naar Australië en zoals gewoonlijk is het weer zeer gevarieerd. Met name de dagen met heel weinig wind waren vanwege de nog hoge golven van de afgelopen dagen erg vervelend. En natuurlijk gaat er weer het één en ander stuk. Onze windgenerator moet voor oceaanvogels een intrigerend voorwerp zijn. Vaak vliegen ze er rondjes omheen terwijl ze er schuin naar kijken. Een grote dikke meeuw denkt er op te kunnen landen en met een vleugel breekt hij een van de wieken van de generator. Ook de kardanische ophanging van onze oven laat het er bij zitten. Een schroef breekt af en de oven hangt er vervolgens scheef en zielig bij. We kunnen er nog net een pan rijst op koken en de laatste twee dagen eten we rijstsalade. Alsof dat nog niet genoeg is begeeft de bilgenpomp het. We demonteren de pomp en dan blijkt dat-ie behoorlijk verstopt zit. We vervangen een paar rubbers en zetten hem weer terug zodat we de diesel in de bilge, vanwege een lek in de dieselleiding, kunnen wegpompen.

We hebben nog minder dan twee dagen te varen en we rekenen uit of we op donderdagmiddag kunnen aankomen in plaats van vrijdagochtend. De windrichting en de stroming zijn zeer gunstig en we zetten alle zeilen bij. Met soms meer dan zeven knopen vliegen we over de golven en komen zelfs op donderdagochtend aan in Bundaberg.

Een beetje zenuwachtig vanwege alle verhalen over strenge inspecties van ons schip maken we vast aan de quarantaine pier. Hier komen Joel en Rebecca aan boord. Joel is van Quarantaine en inspecteert eerst al ons voedsel. Hij neemt de bloem en macaronie met beestjes in beslag, net als onze laatste uien en knoflook. Ook een armband en ketting gemaakt van zaadjes moeten worden vernietigd. Vervolgens inspecteert hij de hele boot, opzoek naar houtworm maar komt gelukkig niets tegen. Nadat we driehonderddertig dollar hebben betaald wenst hij ons een fijne tijd toe en laat ons enigszins gerust achter. Rebecca van de douane handelt de papierwinkel verder af zonder enige problemen en twee uur later liggen we aan ons anker in de monding van de rivier.

Bundaberg

We liggen een week aan een mooring midden in Bundaberg. Zo kunnen we elke dag wat boodschappen doen want we hebben een lange wensenlijst. Bovenaan deze lijst staat "internet aan boord". Al in Vanuatu kregen we het advies om voor Telstra te kiezen, de nationale telefoonmaatschappij. Zij bieden de beste dekking langs de hele oostkust van Australië. We kopen een klein apparaatje, met vijf gigabyte data erop, dat een draadloos netwerk maakt zodat we nu met twee computers tegelijk het internet op kunnen.

Na twee jaar rondvaren in de Pacific en dan een grote shoppingmall binnenlopen laat je mond van verbazing open vallen, alsof er een stuk lood aan je onderkaak hangt. Zoveel hebbedingen, schreeuwende reclames, mensen in de rij voor de toonbank van McDonald's, we moeten er echt weer aan wennen.

Bundaberg is een kleine stad met veel natuur erom heen en als we op de boot zitten genieten we van alle vogelgeluiden. Er vliegen lepelaars, pelikanen en ibissen rond, en de kleinere niet zichtbare vogels zingen er lustig op los. Als het donker wordt zien we een paar vleermuizen overkomen. Na een paar minuten zien we nog een groepje en daarna komen ze met enorme hoeveelheden, bijna het schemerende licht verduisterend. En dat duurt zeker wel een half uur. We proberen te schatten hoeveel het er zijn, honderden? nee, duizenden? nee, miljoenen? Laten we het er maar op houden dat het er ontelbaar veel zijn.

Langzaam krijgen we onze landbenen weer terug en de belangrijkste reparaties aan de boot zijn weer gedaan. De oven hangt weer netjes in de beugel en het blad van de windgenerator is vervangen door een oude en we hebben een nieuwe set besteld. We kunnen elke dag een warme douche nemen en na een week varen we uitgerust en schoon de rivier weer af, opweg naar Fraser Island.

Fraser Island

Voor de kust, even ten zuiden van Bundaberg ligt Fraser Island, naar men zegt het grootste zandeiland ter wereld. Tussen dit eiland en het vaste land ligt een gebied wat je kunt vergelijken met de Waddenzee. Veel ondiep water met kanalen, afgezet met boeien. Goed kijken op de dieptemeter en rekening houden met de stroming. Soms hebben we minder dan een meter water onder de kiel en als je even niet oplet, zet de stroming je opzij zodat je nog slechts tien centimeter onder je hebt.

We ankeren eerst in de buurt van het Kingfisher Resort waar we een stukje wandelen over dit prachtige eiland. Het is een erg fraai natuurgebied dat een beetje doet denken aan de Nederlandse duinen. Op het weerbericht zien we dat er slecht weer aan komt dus we lichten het anker en verkassen naar een beschutte baai aan de overkant, vlak bij het dorpje River Heads.

De eerste dag liggen we hier nog rustig en we nemen een kijkje aan de wal. Behalve enorme huizen met grote tuinen en enkele vergezichten over de baai is er niet veel te beleven. We doen wat boodschapjes en zijn klaar voor de harde wind. Omdat de stroming van het water bepaald welke kant je op ligt, komt op een goed moment de wind achterop. De regen komt via de kuip naar binnen zodat we de deurtjes voor de ingang moeten doen. Het luik boven de salontafel lekt ook. Toch komen we de dag goed door maar de volgend ochtend is de wind nog steeds hard en komt nu van de andere kant waardoor we verontrustend dicht bij de wal liggen. Ook de golven nemen toe waardoor we behoorlijk liggen te schudden. Het enige goede nieuws is dat we schildpadden zien rondzwemmen. Maar schildpadden of niet, we moeten hier weg dus we lichten weer het anker en zoeken beschutting iets verderop in de baai. Hier liggen we een stuk rustiger en de volgende dag is alle ellende weer voorbij. We varen verder naar Gary's Anchorage. We weten niet wie Gary is, maar het is een prachtig rustig plekje en ook hier wandelen we over het eiland, gewapend met een stok om eventuele dingo's van het lijf te houden. Overal wordt gewaarschuwd voor krokodillen die we overigens (helaas) nergens hebben gezien.

We verlaten Fraiser Island en varen een nachtje door naar Brisbane. Het is geen fijne tocht. In tegenstelling tot de weerberichten neemt de wind alleen maar toe waardoor we veel te vroeg bij de binnenwateren van Brisbane aankomen. We roepen de haven-autoriteiten op want we willen weten of we onze geplande route ook in het donker veilig kunnen volgen. Het blijkt dat deze route al enige jaren niet meer wordt onderhouden en om niet onverwachts op een zandbank terecht te komen veranderen we ons plan. We liggen bij totdat het eerste daglicht de nachtelijke duisternis verdringt om daarna onze tocht veilig voort te zetten. Nog drieendertig mijl tussen boeien en grote vrachtschepen en olietankers door manoevreren om uiteindelijk in Manly Marina aan te meren.

Brisbane

Twee weken vertoeven we in grote luxe, veilig aan een steiger, geen zorgen over Happy en een marina met stromend water, electriciteit en wasmachines, maar daarover de volgende keer meer.